Toen ik 8 juli het grote nieuws de wereld in slingerde, waren de meeste familieleden, vrienden en kennissen oprecht blij voor ons maar ook heel erg verbaasd. Yannick en ik hebben vanaf het begin van onze relatie altijd geroepen dat wij tot aan onze dood kinderloos zouden blijven, dat wij een lekker luxe leven wilden en dat we beide niks met kinderen hadden. Toen we net een maand verkering hadden besloot ik ook snel om langs de huisarts te gaan voor de anticonceptiepil. De pil die ik nooit vergat, altijd netjes op tijd innam en ruim van te voren bij de apotheek ging halen zodat ik nooit zonder zou zitten.
Nadat ik begin mei tijdens de film Jungle Book huilend in de bioscoop zat, sushi me niet meer smaakte en een goede vriend van mij een grapje maakte over zwanger zijn, besloot ik om toch maar een digitale zwangerschapstest te halen. Ik wilde in eerste instantie wachten tot ik officieel ‘over tijd’ zou zijn, voor zover je dat kan zijn als je pil slikt, maar op dinsdag 10 mei om 23:45 kon ik mezelf niet langer inhouden en besloot de test te doen. Ik zou donderdag pas ‘over tijd’ zijn, maar ondanks dat ik tegen de instructies in de test al eerder en ook nog een ‘s avonds laat deed, stond er (voor m’n gevoel) in grote koeienletters: ZWANGER.
Ik voelde de grond onder m’n voeten wegzakken. Daar stond ik dan, in m’n eentje in de badkamer. Mét een positieve test. De weken daarna waren een achtbaan van emoties. Yannick was in zichzelf gekeerd en ik probeerde er juist veel over te praten. In week 7 van mijn zwangerschap werd duidelijk dat het een tweeling was, maar dat één vruchtje niks deed. Ook dit was heftig, want moesten we nu verdrietig zijn omdat er één van onze kindjes niet levensvatbaar was of juist blij omdat we er nu maar eentje kregen? Uiteindelijk hebben we de knoop doorgehakt en besloten om het kindje te houden.
Momenteel ben ik al over de helft (20+4) en weten we dat we een meisje krijgen. De meubels voor de babykamer zijn besteld, kinderwagen hebben we al in huis en binnenkort gaan we met de babykamer aan de slag. “Zwanger? Jij?!” Ja, ik. That’s life.