Dilemma: Wel of geen tweede kind?

Nu Sophie 1 jaar is krijgen we regelmatig de vraag of er bij ons nog een tweede komt. In januari kregen wij er weer een buurmeisje bij, vrienden van ons zijn vorige maand voor de tweede keer ouders geworden, ik word over ongeveer een half jaar voor het eerst tante en toevallig begon mijn schoonzus er laatst over. “Willen jullie nog een tweede?” Ondanks dat ik nooit kinderen wilde ben ik onwijs blij met Sophie en ben ik er stiekem wel over gaan nadenken… Wel of geen tweede kind?

Tegenvallen

Waar ik een beetje mee zit is het volgende: Sophie is een droomkind. Ze sliep vanaf dag 1 door, lust vrijwel alles en is bijna altijd vrolijk. We kunnen haar makkelijk overal mee naartoe nemen en als we uit eten gaan dan merken de overige gasten 9 van de 10 keer niet eens dat er een baby – inmiddels dreumes – in het restaurant aanwezig is.

Dus, dit kan bij een tweede eigenlijk alleen tegenvallen. Toch? Hoe groot is de kans dat een baby meteen doorslaapt? 1%? Dus hoe groot is de kans dat een tweede kind ook meteen doorslaapt? Ondanks dat ik én mijn zusjes ook allemaal meteen doorsliepen ben ik toch een beetje bang dat wanneer wij voor een tweede kind gaan wij een leven met chronisch slaaptekort tegemoet gaan. En als ik ergens echt niet zonder kan – dat heb ik nu al wel gemerkt met die 3 gebroken nachten die we tot nu toe hebben gehad – dan is het slaap. I. Need. Sleep.

Huilbaby

Daarnaast ben ik ontzettend bang voor een huilbaby. Sophie huilde in het eerste jaar bijna nooit – nog steeds niet overigens -, maar de keren dat ze huilde was ik al heel snel de wanhoop nabij. Ik weet dan ook niet of ik een huilbaby wel zou trekken. Of ik er wel voor gemaakt ben.

Ik lees vaak genoeg verhalen van moeders waarvan hun eerste kind zo makkelijk was dat ze zonder aarzelen voor een tweede gingen en dat de tweede een huilbaby bleek te zijn. En wat dacht je van afwijkingen? We hebben een gezond kind, waarom het lot tarten en kiezen voor een tweede die misschien wel een zorgenkindje blijkt?

Overige nadelen

Naast bovenstaande redenen lijkt het me ook lastig om met twee kids nog me-time te hebben. Nu kan ik zeggen: “ik ga zaterdag uiteten”, en dan is er niks aan de hand. Yannick eet samen met Sophie en legt haar ‘s avonds op bed. Maar dat zie ik met twee kinderen toch niet echt gebeuren. Dan zal je ook net zien dat ze geen van beide gaat slapen en ik na een uur een berichtje krijg: “hoe laat ben je thuis?”, oftewel “help”.

Oppas regelen is een beetje hetzelfde verhaal. Sophie kan ik nu makkelijk ergens (last minute) droppen, maar twee kids wegbrengen is toch wel wat lastiger. Althans, dat denk ik. En met werk zal het er voor mij ook niet makkelijker op worden. Nu werk ik gewoon thuis terwijl Sophie slaapt of zelfstandig speelt, maar met twee kids waarvan de ritmes hoogstwaarschijnlijk niet synchroon zullen lopen zal dat ook wel een uitdaging worden. En ze naar de opvang brengen wil ik ook niet, want dat is juist de reden dat ik vanuit huis werk…

Waarom ik een tweede kind wil

Maar ondanks al die ‘beren’ op de weg, rammelen mijn eierstokken zo hard dat ze het aan de andere kant van het dorp kunnen horen. Ten eerste lijkt het me heel fijn om weer zwanger te zijn en te genieten van zo’n klein hummeltje in mijn buik. Ook lijkt het mij fijn om een zwangerschap mee te maken waarin we er wél 100% samen voor kiezen. Echt samen voor een kindje gaan. Van het proberen zwanger te raken tot samen wachten tot de test is opgedroogd en daarna een paar weken lang samen dat geheim bewaren. Dat is iets wat ik bij mijn eerste zwangerschap wel heb gemist.

Ik ben onwijs dol op Sophie. Zij is mijn zonnetje als het regent, het gouden randje om de grijze wolk.  Ik had niet verwacht dit ooit te zeggen, maar doe mij er nog maar (minstens) één. 😀 Daarnaast lijkt het me ook ontzettend leuk voor haar om een broertje of zusje te hebben. Niet dat een kind zielig is als hij/zij geen broertje of zusje heeft, maar ik heb zelf 3 zusjes en dat is toch wel erg leuk. Als kind had ik er niet heel veel aan, want daarvoor is het leeftijdsverschil te groot, maar nu ze 17, 18 en 20 zijn heb ik er spontaan 3 vriendinnen bij waarmee ik alles kan bespreken. Dit wil ik voor Sophie ook, en dan wel met een leuk leeftijdsverschil zodat ze gezellig samen kunnen spelen. 🙂

Wel of geen tweede kind

Maar ja, dan is de vraag: welk leeftijdsverschil is het meest ideaal? 2 jaar? 3 jaar? Voor een leeftijdsverschil van 2 jaar mogen we wel gaan opschieten… Ik weet het nog niet. Denk dat ik voorlopig nog eventjes van Sophie ga genieten. En ondertussen Yannick maar eens overtuigen dat een tweede ook heel leuk is, want hij vindt één kind wel genoeg.

Zou jij meerdere kinderen willen? Of heb je er meerdere? Wat zijn jouw ervaringen? Ik lees het graag in de comments. 🙂