Update – Hoe gaat het nu met mij?

Het is inmiddels al ruim een jaar geleden sinds mijn laatste blogpost. In november 2019 deelde ik dat het niet zo lekker ging en afgezien van een blogpost met een baby roomtour bleef het daarna erg stil op mijn blog.

Toen ik deelde dat ik een schaduw in mijn hoofd had kreeg ik daar zowel via Socialmedia als privé veel reacties op. Ik kreeg veel steun en er waren nog best een aantal mensen die het gevoel heel erg herkende. Mensen waarvan ik het niet had verwacht. Vandaag schrijf ik een update over hoe het nu – ruim 14 maanden later – met mij gaat.

Doorverwijzing

Ik kreeg al snel een doorverwijzing voor intensievere therapie. Al tijdens mijn zwangerschap had ik één keer in de twee weken ruim een half uur therapie en dat hielp toen goed. Helaas was er 5 maanden na de bevalling nog geen verbetering, waardoor er is besloten mij een doorverwijzing te geven. Gelukkig was er een niet al te lange wachtlijst, dus kon ik in februari 2020 al terecht.

Helaas voor mij kwamen we niet veel later in een wereldwijde pandemie terecht, wat ervoor zorgde dat mijn therapie na een paar sessies een paar maanden on-hold werd gezet.

Covid-19

En toen was er Corona. Of Covid, zoals ik het liever noem. Op 21 maart werd ik ziek. Eerst dacht ik dat het een keelontsteking was, want die krijg ik standaard elk jaar, maar toen mijn gezondheid snel achteruit ging waren we er al snel achter dat ik besmet was. Nou ja, niet officieel. Want een Coronatest kreeg je toen bij wijze van spreken alleen als je bijna dood lag te gaan op de IC, maar volgens de huisarts was er geen twijfel mogelijk.

Pas na 7 weken was ik – afgezien van kortademig en snel moe – klachtenvrij en mochten we weer naar buiten. Gelukkig was het in de tussentijd lekker weer en konden de kinderen overdag lekker in de tuin spelen, anders zou ik niet weten hoe we die weken hadden moeten overleven. Ik lag overdag op de bank want meer kon ik niet, en Yannick zat dan aan de eettafel te werken en hield met een half oog de kinderen in de gaten.

Lockdown & grens dicht

We zijn ondertussen 10 maanden verder en Covid beheerst nog steeds ons leven. Afgelopen zomer waren er versoepelingen en konden we zelfs op vakantie naar Spanje, maar inmiddels is een strenge lockdown weer een feit. Niet-essentiële winkels, horeca, onderwijsinstellingen en pretparken zijn dicht en daarnaast hebben we nu ook een avondklok. Hierdoor kunnen alle leuke dingen die mij op de been hielden – bijvoorbeeld een dagje Efteling of een spelletjesavond bij een vriendin – momenteel niet. Om het allemaal nog erger te maken is ook de grens met België dicht en kan ik mijn zus en stiefvader niet zien.

Ik ben niet het meest sociale mens op deze aarde en sinds ik weer een depressie heb kosten ‘verplichte’ sociale activiteiten mij erg veel energie. In 2019 vierden we daarom 1ste en 2de kerstdag gewoon met z’n 4tjes en dat deden we in 2020 weer. Op dat vlak boeien de maatregelen mij dus weinig, maar ik mis wel het sociale contact met anderen. Ik denk dat een simpele knuffel al een hoop zou doen.

Opstaan & doorgaan

Ondanks dat ik het liefst hele dagen in mijn bed zou willen netflixen, blijf ik voor zover dat kan wel dagelijks dingen ondernemen. Toen ik in 2014 een depressie had deed ik dit niet en ik weet nu uit ervaring dat het dan alleen maar erger wordt. Daarbij heb ik 2 kinderen, dus de handdoek in de ring gooien is geen optie.

Ik hou mezelf bezig met de kinderen, plak minstens één keer per week in mijn plakboeken, ga regelmatig een stuk te wandelen en probeer rust in mijn hoofd te creëren door te mediteren. Verder komen we nu ook in aanmerking voor de noodopvang, wat betekent dat ik ook weer tijd heb om te werken. Dat scheelt qua gemoedstoestand ook flink, want hele dagen met de kinderen bezig zijn en ondertussen in je achterhoofd hebben dat je toch écht nog ff werk moet afmaken is killing. In het begin werkte ik dan ‘s avonds en ‘s nachts omdat ik door de stress toch niet kon slapen, maar daar werd mijn humeur overdag dan ook weer niet beter van.

Therapie heb ik in december beëindigd omdat er na maanden weinig vooruitgang in zat. Ik kreeg eind augustus bovenop mijn depressie ook nog eens een burn-out en Covid hielp niet mee. Gelukkig heb ik inmiddels wel wat handvatten voor mezelf gecreëerd waardoor het nu allemaal ‘te doen’ is. Zodra er weer meer ruimte is om aan mezelf te werken begin ik weer opnieuw met therapie en dan hoogstwaarschijnlijk met EMDR.

Vooruit kijken

Ik probeer nu maar vooruit te kijken en hopen op positieve veranderingen. Sophie wordt zondag 4 jaar en zou vanaf maandag naar groep 1 gaan, maar dat gaat nu dus niet. Ik blijf hopen dat 8 februari het primaire onderwijs in ieder geval weer open mag zodat zij en alle andere jonge kinderen gewoon naar school kunnen.

Verder hoop ik gewoon dat 2021 het jaar wordt waarin we met z’n allen weer gezond worden/blijven en dat we deze pandemie achter ons kunnen laten. Hoe gaat het met jullie? Hoe ervaren jullie de pandemie en bijhorende maatregelen? Ik lees het graag hieronder in de reacties. 🙂