Zaterdagavond voelde ik me ineens niet zo lekker. Ondanks dat ik El Clásico aan het kijken was besloot ik deze niet af te kijken en naar bed te gaan. Een paar uur later werd ik wakker door pijn in mijn lichaam en een hoge hartslag, en na lang twijfelen belde ik uiteindelijk toch maar de verloskundige.
Zwangerschapsvergiftiging?
Tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik zowat alles gelezen wat er over zwangerschappen te lezen valt en ook zwangerschapsvergiftiging kwam regelmatig voorbij. Toen ik me zaterdagnacht zo voelde was ik dan ook meteen alert, want een aantal symptomen kon ik namelijk meteen afvinken.
Ondertussen had ik het gevoel alsof ik elk moment het loodje ging leggen en maakte Yannick wakker om te vragen of hij de thermometer wilde pakken. Terwijl ik mijn temperatuur aan het meten was hoopte ik dat ik koorts had, want dan was de kans op zwangerschapsvergiftiging een stuk kleiner. Koorts hoort daar namelijk niet bij en aangezien de griep heel erg heerst, ging ik er vanuit dat ik het dan gewoon flink te pakken had.
Verloskundige op bezoek
Maar helaas, geen koorts. Ik keek op mijn Fitbit; 03:15 uur en een hartslag van 139. Ik twijfelde maar besloot toch maar de verloskundige te bellen. Nadat ze wat vragen gesteld had stelde ze voor om 2 paracetamol te nemen en nog wat te slapen, en dat ze in de loop van de ochtend langs zou komen. Ik nam 2 paracetamol maar het hielp helaas geen reet. Slapen lukte ook niet en heb de rest van de nacht in m’n bed liggen draaien.
Aan het einde van de ochtend kwam de verloskundige langs, precies toen ik eindelijk even sliep. Zul je net zien. 😉 Mijn bloeddruk bleek prima (100/55), buik voelde goed en baby Harvey was een feestje aan het bouwen. 🙂 De verloskundige checkte ook nog even mijn hartslag en volgens haar was deze 105. Iets hoger dan normaal, maar ze was van mening dat ik waarschijnlijk gewoon een griepje onder de leden had en een iets verhoogde hartslag kan daar bij horen, dus niks aan de hand. Wel moest ik het even in de gaten houden en indien de hartslag weer zou stijgen even contact opnemen met de HAP.
Naar het ziekenhuis
Mijn hartslag was volgens de Fitbit 125 ipv 105, maar een apparaatje kan het ook mis hebben, dacht ik. Ik was te moe om er tegenin te gaan en besloot weer 2 paracetamol te nemen tegen de hoofdpijn en mijn bed in te duiken. Het lukte me om wat te slapen en sliep verspreid over de middag een paar uurtjes, maar toen ik rond 18u mijn bed uit wilde merkte ik dat het allemaal nog erger was geworden. Mijn hartslag bonkte weer in mijn hoofd, mijn hele lichaam deed pijn en had ook steken in mijn buik. Ik keek weer op mijn Fitbit: 142. Ik had volgens dat ding bijna 4000 calorieën verbrand terwijl ik bijna heel de dag in mijn bed had gelegen. Fitbit dacht dus dat ik aan het sporten was.
Terwijl ik beneden wat soep at belde ik ondertussen de HAP. Ik trok het niet meer en wilde gewoon duidelijkheid waar die hoge hartslag vandaan kwam. De vrouw aan de telefoon stelde een paar vragen maar zei al snel dat ik kon komen. Ik belde mijn vader of hij mij naar het ziekenhuis wilde brengen – Yannick heeft immers geen rijbewijs en er moest ook iemand bij Sophie blijven – en hij stapte meteen in de auto.
HAP
Bij binnenkomst kreeg ik een potje om urine in te leveren. Ik had een uur daarvoor nog geplast dus had er een hard hoofd in, maar nam het potje mee. Na een minuut of 10 werd ik binnengeroepen, toevallig door dezelfde arts die 2 jaar geleden tijdens mijn kraamweek langskwam toen ik met 39 graden koorts in mijn bed lag. Ook hij stelde weer wat vragen, nam mijn temperatuur op en checkte mijn bloeddruk. Dit was allemaal nog steeds prima. Daarna deed hij een apparaatje op mijn vinger waarmee mijn hartslag gemeten werd en deze gaf 138 aan. Ik keek op mijn Fitbit en deze gaf hetzelfde aan. De arts keek me aan en zei meteen dat hij me ging doorverwijzen naar de gynaecoloog.
Ik knikte en gaf verder geen kick, maar van binnen schrok ik hier wel een beetje van. Volgens de verloskundige was dit hele gebeuren niet gerelateerd aan de zwangerschap, maar nu ik werd doorverwezen naar de behandelunit in het ziekenhuis werd ik daar toch wel een beetje onzeker van. Mijn vader ging even de auto verzetten en ik liep alvast in een een slakkentempo naar de afdeling. Met een leeg potje, want ik had nog steeds niet hoeven plassen.
Gynaecoloog
Mijn vader had mij inmiddels ingehaald en we liepen samen de afdeling op. Ik hoorde een stem en dacht: o nee hé. En ja hoor, mijn grootste nachtmerrie zat daar achter de balie. Voor de mensen die het niet weten: nadat Sophie geboren was verloor ik veel bloed en moesten we 2 dagen in het ziekenhuis blijven. Eigenlijk maar één dag, maar de dag na de bevalling werd ik door een verpleegkundige heel erg gepusht dat ik perse moest douchen en uit bed moest terwijl ik zelf aangaf dat ik dat helemaal niet kon. Dit ging uiteindelijk helemaal fout waardoor ik flauwviel en dus alsnog een nachtje extra moest blijven. Ik heb daar na afloop een klacht over ingediend, dat er beter naar de patiënt moet worden geluisterd.
Maar goed, deze verpleegkundige zat daar dus en ik wilde spontaan naar huis. We mochten een kamertje in en daar moesten we wachten op een gynaecoloog. Ook weer toevallig; hetzelfde kamertje als waar ik 2 jaar geleden aardig wat uurtjes heb doorgebracht toen ik om de dag op controle moest omdat ik de 41 weken gepasseerd was. De gynaecoloog kwam en we mochten naar een andere kamer waar ik een echo kreeg. Er werd in eerste instantie vanuit gegaan dat mijn vader mijn partner was, waardoor mijn vader een beetje ongemakkelijk in z’n stoel zat. Ik moest er wel om lachen, haha. Blijkbaar lijken wij dus niet zo op elkaar.
Echo en bloedprikken
Met baby Harvey was gelukkig alles goed. Deze bouwde nog steeds een feestje en was dus lekker bewegelijk. Er werd even naar het maagje, blaasje en vruchtwater gekeken en alles zag er goed uit. Uiteraard werd het hartje ook even goed bekeken en beluisterd, en ook dit was goed. Oké, check. Met de baby gelukkig niks aan de hand.
Er werd voorgesteld om even wat bloed te prikken, want ijzertekort kan ook voor een hogere hartslag zorgen. Mijn grote vriend mocht het doen en O M G wat deed het zeer. Ik vind bloedprikken sowieso niet fijn, maar dit had ik echt nog nooit gevoeld. Alsof hij naast m’n ader zat ofzo, ik weet het niet. Na het bloedprikken werd ik doorgestuurd naar de cardioloog voor een hartfilmpje en omdat alle specialisten op de SEH zaten moest ik daar naartoe.
Hartfilmpje
Daar eenmaal aangekomen werd ik meteen geroepen. Ik mocht op een bed gaan liggen en kreeg een aantal plakkers op mijn borst en buik, en werd aan de monitor gelegd. Ik kreeg ook weer zo’n apparaatje op mijn vinger geklemd. Hartslag was nog steeds hoog: 130. Ik keek op mijn Fitbit en ook deze gaf 130 aan. Die klopt dus gewoon.
Na bijna 2 uur daar te hebben gelegen moest ik eindelijk plassen, maar ik lag nog steeds aan de monitor en kon dus niet weg. Na op het knopje te hebben gedrukt en voor m’n gevoel 100 jaar te moeten wachten werd ik eindelijk ontkoppeld en kon ik gaan plassen. Ik nam het potje mee en toen ik terugkwam was daar eindelijk de specialist met de uitslag van zowel het hartfilmpje als het bloedprikken.
Conclusie: niks gevonden. Alle bloedwaardes waren goed en ook het hartfilmpje was prima. Ik had geen hartkloppingen en de hartslag was ondanks de hoogte wel gewoon regelmatig. Ze hadden ook nog naar mijn schildklier gekeken maar ook deze werkt goed. Het potje hoefde ik uiteindelijk niet meer in te leveren en ik mocht na bijna 4 uur onderzoek weer naar huis.
Hoe gaat het nu?
Er zijn inmiddels 2 dagen verstreken en het gaat iets beter, maar nog steeds niet super. Heb er een flinke verkoudheid bijgekregen waardoor ademhalen moeilijk gaat, wat niet bevorderlijk is voor mijn pogingen tot slapen. Mijn hartslag is iets gedaald, waardoor mijn hoofdpijn ook gezakt is, dus dat is wel fijn. Toch is mijn hartslag nog niet stabiel, dus ik moet donderdag naar de cardioloog voor een echo en wellicht krijg ik ook 24 uur een kastje om.
Verder kost alles wat ik doe heel veel energie. Zo ben ik na het typen van een alinea al moe – ik heb dan ook ruim een dag over deze blog gedaan. Yannick kon gisteren gelukkig bijna heel de dag thuis zijn om te helpen met Sophie, maar vandaag is ze naar de opvang dus ben ik alleen thuis. Ik doe rustig aan maar ben van de kleinste dingen moe. Ik voel me ook slap en heb heel vaak het gevoel dat ik ga flauwvallen, terwijl dit niet zo is.
De komende dagen zal ik dan ook voornamelijk in bed of op de bank doorbrengen met een tijdschrift of Netflix. Ik ga in ieder geval echt rust pakken en niet met mijn laptop in bed of op de bank aan het werk, wat ik in het verleden wel zou hebben gedaan. Het is nu tijd om echt even rust te pakken en voor mezelf te kiezen. En voor baby Harvey, want die moet nog eventjes groeien. 🙂
