In mijn persoonlijke update benoemde ik het laatst al: in maart 2020 raakte ik besmet. Hoogstwaarschijnlijk, want toen werd er vanwege een tekort amper op corona getest. We zijn inmiddels bijna één jaar verder en omdat ik regelmatig de vraag krijg hoe het nu met me gaat, of ik er nog veel last van heb en wat mijn klachten eigenlijk waren, schrijf ik vandaag deze blog.
Coronaklachten
Vanaf 16 maart 2020 was de opvang vanwege de intelligente lockdown gesloten, dus toen ik ziek werd zaten we al een kleine week in een soort van #semiquarantaine. Waar ik het virus heb opgepikt weet ik niet. Of in de supermarkt, of Yannick heeft het van zijn werk mee naar huis genomen. Ik ging zelf enkel en alleen de deur uit voor boodschappen en hij ging nog een enkele keer naar kantoor.
Vrijdag 20 maart zat ik beneden aan de keukentafel te werken toen ik het opeens ijskoud kreeg en van het een op andere moment ontzettend moe was. Als ik mijn hoofd op tafel had gelegd was ik zo in slaap gevallen. De volgende ochtend werd ik met keelpijn en knallende hoofdpijn wakker. Daarnaast was ik ondanks dat ik vroeg naar bed was gegaan ook nog steeds erg moe. “Zou het Corona zijn?” vroeg ik me af. Omdat het weekend was besloot ik het nog even aan te kijken. Maandagochtend was ik erg benauwd en duizelig, dus vroeg ik Yannick de huisarts te bellen. De assistente hoorde hem aan en ging met de huisarts overleggen.
Uiteindelijk kreeg Yannick te horen dat het hoogstwaarschijnlijk om Corona ging, dat er geen test zou worden gedaan en dat ik 8 paracetamol en 3 ibuprofen per dag moest innemen. Indien de klachten erger zouden worden moesten we meteen aan de bel trekken en zolang ik coronaklachten had mocht niemand van ons gezin de deur uit. #feestje
Quarantaine
Dus daar zaten we dan; officieel in quarantaine. Online boodschappen bestellen ging niet, want bij elke supermarkt waren alle tijdsloten voor bezorgen hartstikke vol. Gelukkig wilde een lieve vriendin wel boodschappen doen en ook mijn oma zette af en toe wat voor onze voordeur neer. Ook is mijn vriendin nog 3 winkels langs geweest voor paracetamol en Ibuprofen, want vanwege de achterlijke hamsteraars was het bijna nergens meer te krijgen. Ik was blij dat ik in februari een megapak toiletpapier had gekocht. 😉
Ziekteverloop van Corona
Dat Covid19 niet bij iedereen hetzelfde ziekteverloop heeft weten we inmiddels al. Ik heb amper gehoest en heb ook – ondanks dat ik het even ijskoud had – geen koorts gehad. Ik was extreem moe, duizelig, misselijk en benauwd. Ook had ik de eerste week keelpijn en extreme hoofdpijn, en was mijn hartslag continu 140+.
Terwijl ik ziek was mankeerde de rest van het gezin vrijwel helemaal niks. De kinderen hebben de eerste dagen wat gesnotterd – maarja, what’s new – en de man had 1 dag een beetje last van zijn keel.
Thuiswerken & verzorgen
Omdat de man gewoon moest werken hielp hij mij ‘s ochtends uit bed en de trap af – want zelf kon ik dit niet – zodat ik beneden op de bank of in de tuin kon liggen. Ik ben nog altijd erg blij dat het weer in die periode heerlijk was en we dus niet alleen maar binnen voor de tv konden hangen. Nu kon ik ook in het gras chillen terwijl de kinderen gezellig in de zandbak of met de watertafel speelden. Zij hebben er om die reden – afgezien van dat papa ineens alle verzorging deed – verder weinig van gemerkt.
Op 24 april mocht ik na 34 dagen eindelijk weer naar buiten. Ik ging lopend boodschappen doen en dat ik halverwege even moest uitrusten kon de pret niet drukken. Eindelijk weer “normaal” leven.
Hoe gaat het nu?
Ondanks dat het vandaag precies 10 maanden geleden is dat ik op papier weer beter was, ben ik nog steeds niet de oude. Ik ben snel moe, erg kortademig en nog regelmatig duizelig. Ook werken mijn hersenen niet meer zoals voorheen. Ik vergeet heel veel en heb concentratieproblemen. Als ik geen to do lijstje maak dan komt er niks uit mijn handen. Ik ga dan van de hak op de tak en heb uiteindelijk 30 dingen voor 10% af.
8 februari heb ik een doorverwijzing gevraagd voor de longarts. Ik wil weten of er blijvende schade is en zo ja, of er wat aan kan worden gedaan. 15 maart ben ik aan de beurt, maar in plaats van een beloofde longfunctietest en foto’s is het een telefonische afspraak. Hier ben ik erg boos over, want ik zit dus eerst 5 weken te wachten op een telefoontje om – wéér – in 3 minuten uit te leggen wat mijn klachten zijn, om dan vervolgens wéér minstens een paar weken te moeten wachten op een onderzoek. Maar ja, niks aan te doen. Adem in – adem uit. Voor zover dat gaat. 😉
Heb jij ook Covid19 gehad? Of ken je iemand die het heeft gehad? Ik ben benieuwd naar jullie verhalen.
Met Koningsdag was het zulk slecht weer dat we ons lekker bezig hielden met klusjes in huis. Yannick pakte de mancave aan (wat nu geen mancave meer is, maar gewoon een gezamenlijk kantoor, haha) en ik ging – samen met Sophie – met de babykamer aan de slag. Ik heb eerst de mintgroene muur wit-grijs geschilderd en ben vervolgens verder in de weer geweest met marineblauw en okergeel.
Afgelopen week werd Sophie plots weer ziek. Maandagavond voordat ze naar bed ging had ze wat verhoging, wat ‘s avonds rond 23u hoge koorts werd. Ze had 39.8 dus ik gaf haar een zetpil, maar dit hielp niet heel veel.
Daar eenmaal aangekomen werd ik meteen geroepen. Ik mocht op een bed gaan liggen en kreeg een aantal plakkers op mijn borst en buik, en werd aan de monitor gelegd. Ik kreeg ook weer zo’n apparaatje op mijn vinger geklemd. Hartslag was nog steeds hoog: 130. Ik keek op mijn Fitbit en ook deze gaf 130 aan. Die klopt dus gewoon.