Blog Archives

Persoonlijk, Uitgelicht, Weekoverzicht,

Stiekem de grens over, Pasen & naar het ziekenhuis – Week 13&14

13 april 2021 / By 

De laatste weken was het weer erg stil op mijn blog. Ik zat niet lekker in mijn vel en daar kwamen alleen maar negatieve blogs uit, dus besloot ik even niks te posten.

Anyway, hier ben ik weer. Tijd voor een persoonlijk overzichtje van de afgelopen 2 weken. We gingen stiekem naar België, vierden Pasen en ik mocht naar het ziekenhuis om o.a. een bezoekje te brengen aan de afdeling Radiologie.

Wandelen

In maart besloot ik mee te doen aan een wandeluitdaging op Strava; 50km wandelen. Ik wandelde al regelmatig, maar hoopte met zo’n challenge mezelf nog meer te motiveren. Die motivatie was er uiteindelijk wel, want op 31 maart stond de teller op 102km. Lekker bezig!

De zogenaamde coronakilo’s zijn er inmiddels al wel bijna af, maar ik zou er graag nog 5kg extra af willen. Dan zit ik namelijk weer op het gewicht van voor mijn 2de zwangerschap. Omdat sporten nog niet echt lekker gaat hoop ik met wandelen genoeg calorieën te verbranden om dat te bereiken. Tot nu toe gaat het aardig, al kan ik me nu wel een stuk minder cheatdays permitteren dan voorheen.

De grens over

Wat velen van mijn volgers inmiddels wel weten, wonen mijn zussen en (stief)vader in België. Nu is het zo dat België vanaf februari haar grenzen heeft gesloten, waardoor familiebezoek niet mogelijk is. Je kunt wel een zogenaamde ‘Verklaring op Eer’ downloaden en invullen, maar regulier familiebezoek is volgens de Belgische regering geen legitieme reden om de grens te passeren en dus is die optie ook niet in te vullen.

De laatste keer dat ik mijn familie zag was in januari. De Belgische overheid had aangegeven dat de grenzen 1 maart weer open zouden gaan, dus ik besloot dat we maar even geduldig moesten zijn. Maar toen de Belgen de grenssluiting vervolgens tot 1 april en daarna ook nog eens tot 19 april verlengde was bij mij de maat vol.

Dus daar gingen we dan. Sophie, Noah en ik. Op donderdag ben ik altijd vrij en Sophie had toevallig een studiedag dus het kwam perfect uit. Mijn hart bonkte in mijn keel terwijl we de grens passeerden, maar toen we bij Antwerpen-Noord reden deed ik een ingetogen vreugdedansje. Toen durfde ik de kinderen inmiddels ook te vertellen waar we naartoe gingen, dus feestje in de auto.

Tot ongeveer een half uur later. Toen werden er door de politie 1 voor 1 auto’s met Nederlands kenteken van de snelweg geplukt. Gelukkig voor mij waren de controle auto’s op een gegeven moment allemaal bezet, dus had ik voldoende tijd om de juiste afslag te pakken en op bestemming aan te komen.

Pasen

Omdat het bijna Pasen was vierden we dit meteen met de familie. Het was in België 25 graden dus de eerste BBQ van het jaar werd een feit. De kinderen speelden lief en het was een fijne dag gevuld met heerlijk eten, veel chocolade paaseitjes en gezelligheid. 🙂

Naar het ziekenhuis

Omdat ik een jaar na besmetting nog steeds Covidklachten heb, heb ik onlangs om een doorverwijzing gevraagd zodat mijn longen onderzocht kunnen worden. Nadat ik eerst 5 weken op een telefonisch consult moest wachten bleek tijdens het gesprek dat de wachttijd voor longfoto’s en -functietesten de spuigaten uitlopen. Na flink boos worden werd ik ertussen gepropt en hoefde ik gelukkig i.p.v. 8 a 12 weken maar 3 weken te wachten.

In het ziekenhuis kreeg ik eerst 3 longfunctietesten. De eerste 2 waren hetzelfde, waarvan de 2de dan met medicatie zou zijn om te kijken of dat zou helpen. Bij de 3de test werd de gaswisseling in mijn longen getest.

Na de tests op de longpolie mocht ik door naar afdeling Radiologie voor longfoto’s. Dit was zo gepiept.

Uitslag en diagnose

2 dagen later kreeg ik telefonisch de uitslag. Op de longfoto’s was gelukkig niks bijzonders te zien, dus dat was goed nieuws. De uitslag van test nr 1 en 2 was vrijwel identiek, dus Astma werd daardoor uitgesloten. Helaas was de uitslag van test nr 3 niet goed. Een deel van mijn longblaasjes is beschadigt waardoor de gaswisseling in mijn longen niet goed is. Niet zo gek dus dat ik mij altijd moe voel en dat mijn hersenen minder goed functioneren dan voorheen. Er komt gewoon te weinig zuurstof binnen.

Als ik een roker en 20 jaar ouder was geweest dan had ik nu waarschijnlijk de diagnose COPD gekregen. Maar omdat ik pas 28 ben en nog nooit in mijn leven heb gerookt kan het dat volgens de longarts niet zijn. Er is nu een vervolgonderzoek ingepland: een CT-scan. De wachttijd hiervoor is een maand, dus ik ben 10 mei aan de beurt. Ook is er weer een andere longfunctietest ingepland. Eind juni ben ik pas weer aan de beurt, maar aangezien dit een Astmatest is – dit was toch juist uitgesloten? – twijfel ik of deze zin heeft.

Ik merk aan alles wat de longarts zegt en doet – de CT scan is op mijn verzoek ingepland – dat hij eigenlijk geen flauw idee heeft hoe hij met ex-Covidpatiënten moet omgaan, welke onderzoeken er nodig zijn en welke niet. Nu maar even afwachten wat er uit de CT scan gaat komen. Dat vind ik stiekem toch best een beetje spannend.

Wat hebben jullie de afgelopen weken uitgespookt? 🙂

Lees meer

0no comment
Persoonlijk, Uitgelicht,

Herstel na Corona – Hoe raakte ik besmet en hoe gaat het nu met mij?

24 februari 2021 / By 

In mijn persoonlijke update benoemde ik het laatst al: in maart 2020 raakte ik besmet. Hoogstwaarschijnlijk, want toen werd er vanwege een tekort amper op corona getest. We zijn inmiddels bijna één jaar verder en omdat ik regelmatig de vraag krijg hoe het nu met me gaat, of ik er nog veel last van heb en wat mijn klachten eigenlijk waren, schrijf ik vandaag deze blog.

Coronaklachten

Vanaf 16 maart 2020 was de opvang vanwege de intelligente lockdown gesloten, dus toen ik ziek werd zaten we al een kleine week in een soort van #semiquarantaine. Waar ik het virus heb opgepikt weet ik niet. Of in de supermarkt, of Yannick heeft het van zijn werk mee naar huis genomen. Ik ging zelf enkel en alleen de deur uit voor boodschappen en hij ging nog een enkele keer naar kantoor.

Vrijdag 20 maart zat ik beneden aan de keukentafel te werken toen ik het opeens ijskoud kreeg en van het een op andere moment ontzettend moe was. Als ik mijn hoofd op tafel had gelegd was ik zo in slaap gevallen. De volgende ochtend werd ik met keelpijn en knallende hoofdpijn wakker. Daarnaast was ik ondanks dat ik vroeg naar bed was gegaan ook nog steeds erg moe. “Zou het Corona zijn?” vroeg ik me af. Omdat het weekend was besloot ik het nog even aan te kijken. Maandagochtend was ik erg benauwd en duizelig, dus vroeg ik Yannick de huisarts te bellen. De assistente hoorde hem aan en ging met de huisarts overleggen.

Uiteindelijk kreeg Yannick te horen dat het hoogstwaarschijnlijk om Corona ging, dat er geen test zou worden gedaan en dat ik 8 paracetamol en 3 ibuprofen per dag moest innemen. Indien de klachten erger zouden worden moesten we meteen aan de bel trekken en zolang ik coronaklachten had mocht niemand van ons gezin de deur uit. #feestje

Quarantaine

Dus daar zaten we dan; officieel in quarantaine. Online boodschappen bestellen ging niet, want bij elke supermarkt waren alle tijdsloten voor bezorgen hartstikke vol. Gelukkig wilde een lieve vriendin wel boodschappen doen en ook mijn oma zette af en toe wat voor onze voordeur neer. Ook is mijn vriendin nog 3 winkels langs geweest voor paracetamol en Ibuprofen, want vanwege de achterlijke hamsteraars was het bijna nergens meer te krijgen. Ik was blij dat ik in februari een megapak toiletpapier had gekocht. 😉

Ziekteverloop van Corona

Dat Covid19 niet bij iedereen hetzelfde ziekteverloop heeft weten we inmiddels al. Ik heb amper gehoest en heb ook – ondanks dat ik het even ijskoud had – geen koorts gehad. Ik was extreem moe, duizelig, misselijk en benauwd. Ook had ik de eerste week keelpijn en extreme hoofdpijn, en was mijn hartslag continu 140+.

Terwijl ik ziek was mankeerde de rest van het gezin vrijwel helemaal niks. De kinderen hebben de eerste dagen wat gesnotterd – maarja, what’s new – en de man had 1 dag een beetje last van zijn keel.

Thuiswerken & verzorgen

Omdat de man gewoon moest werken hielp hij mij ‘s ochtends uit bed en de trap af – want zelf kon ik dit niet – zodat ik beneden op de bank of in de tuin kon liggen. Ik ben nog altijd erg blij dat het weer in die periode heerlijk was en we dus niet alleen maar binnen voor de tv konden hangen. Nu kon ik ook in het gras chillen terwijl de kinderen gezellig in de zandbak of met de watertafel speelden. Zij hebben er om die reden – afgezien van dat papa ineens alle verzorging deed – verder weinig van gemerkt.

Op 24 april mocht ik na 34 dagen eindelijk weer naar buiten. Ik ging lopend boodschappen doen en dat ik halverwege even moest uitrusten kon de pret niet drukken. Eindelijk weer “normaal” leven.

Hoe gaat het nu?

Ondanks dat het vandaag precies 10 maanden geleden is dat ik op papier weer beter was, ben ik nog steeds niet de oude. Ik ben snel moe, erg kortademig en nog regelmatig duizelig. Ook werken mijn hersenen niet meer zoals voorheen. Ik vergeet heel veel en heb concentratieproblemen. Als ik geen to do lijstje maak dan komt er niks uit mijn handen. Ik ga dan van de hak op de tak en heb uiteindelijk 30 dingen voor 10% af.

8 februari heb ik een doorverwijzing gevraagd voor de longarts. Ik wil weten of er blijvende schade is en zo ja, of er wat aan kan worden gedaan. 15 maart ben ik aan de beurt, maar in plaats van een beloofde longfunctietest en foto’s is het een telefonische afspraak. Hier ben ik erg boos over, want ik zit dus eerst 5 weken te wachten op een telefoontje om – wéér – in 3 minuten uit te leggen wat mijn klachten zijn, om dan vervolgens wéér minstens een paar weken te moeten wachten op een onderzoek. Maar ja, niks aan te doen. Adem in – adem uit. Voor zover dat gaat. 😉

Heb jij ook Covid19 gehad? Of ken je iemand die het heeft gehad? Ik ben benieuwd naar jullie verhalen.

Lees meer

06 comments
Persoonlijk, Weekoverzicht,

Ritje ziekenhuis, naar de kleuterschool & Coronatest – Week 5&6

16 februari 2021 / By 

De weken vliegen voorbij, dus het is alweer tijd voor een weekoverzicht. De afgelopen twee weken stonden voor ons in het teken van een ritje naar het ziekenhuis, de kleuterschool, sneeuw – heel veel sneeuw – en een Covid19 test.

Noodonderwijs

Op maandag 1 februari was het voor Sophie zover: eindelijk naar school! Soort van, want scholen waren nog steeds gesloten. Gelukkig voor haar mocht ze wel naar de ‘noodschool’. Dus daar ging ze, vol trots – en spanning – met haar mooie nieuwe rugtas met daarin haar coole Paw Patrol brooddoos de grote schooldeuren door. Aan het einde van de dag sprak ik de juf en zij gaf meteen aan dat het leek alsof Sophie er altijd al zat. Helemaal op haar plek dus. 🙂

Ritje ziekenhuis

Noah vond dat zo’n eerste soort-van-schooldag niet spannend genoeg was en besloot even gezellig met zijn kin op het voetenplankje van de Stokke Tripp Trapp te vallen. Resultaat: een flinke scheurwond en een ritje naar het ziekenhuis voor een lijmsessie bij de huisartsenpost.

Toen ik met de auto het parkeerterrein opreed viel mijn oog op de klok op het dashboard en ik kreeg bijna een hartverzakking. Deze gaf 21:07 aan en tja, iets met een avondklok. Na 5 seconde besefte ik me dat – lui als ik ben, obviously – het klokje nog op zomertijd stond.

Toen ik eenmaal bij de HAP binnen was vroeg ik wel aan een arts hoe het met eventuele controle zou gaan, mocht ik niet voor 21:00 thuis zijn. Zij gaf aan dat er geen bewijsbriefje werd meegegeven en dat de politie/BOA i.v.m. privacy ook niet voor bevestiging naar het ziekenhuis mag bellen. Dit vond ik wel raar, maar wie ben ik…

We hoefden gelukkig niet lang te wachten en toen de arts ons riep liep Noah de behandelkamer in alsof hij er al regelmatig kwam. Is overigens ook zo, maar ik kan me niet voorstellen dat hij dat heeft onthouden. 😛 Het lijmen was zo gepiept, want Noah werkte – tegen mijn verwachting in – hartstikke goed mee. Hij mocht nog een mooi badeendje uitzoeken en toen konden we alweer richting huis. Iets voor 21:00 waren we thuis, dus netjes op tijd. 🙂

Sneeuw

In week 5 viel er ook een berg sneeuw. Door de meteorologen werd er zo’n 35 centimeter beloofd, maar het werden er uiteindelijk ‘maar’ 10. Voor veel kinderen was het dikke pret, maar die van mij houden niet zo van de kou dus na welgeteld 5 minuten in de sneeuw te hebben gestaan zijn we weer binnen op de bank gaan zitten.

Om de sneeuw wat leuker te maken ging ik op zoek naar een slee. Ik bleek niet de enige, waardoor de prijs voor een simpele houten slee opeens nergens meer op sloeg. Gelukkig had de buurvrouw van mijn oma nog een sleetje liggen waar ze niks meer mee deed, dus die mochten we kosteloos hebben. Super lief! 🙂

Groep 1

In week 6 ging het basisonderwijs eindelijk weer open, dus mocht Sophie ècht naar groep 1. Ze had er natuurlijk al een testweekje opzitten, dus ik vond het een stuk spannender dan zij. 😉 Ze was super enthousiast dat ze nu eindelijk weer bij haar vriendinnetje in de klas kwam. Ze had een fijne week en afgezien van 1 stroef ochtendje tussendoor ging ze elke ochtend vrolijk naar school.

Coronatest

Op dag 4 kregen we een mail van school dat één van de ouders van een klasgenootje positief getest was op Covid19. Dit had voor ons in eerste instantie geen gevolgen. Het kindje zou samen met het gezin in quarantaine gaan en zolang Sophie klachtenvrij bleef was er voor ons niks aan de hand.

Helaas kregen we zondag nog een mail met daarin de melding dat het kindje ook positief getest was. Dit had voor alle kinderen in de klas de consequentie dat er een negatieve testuitlag moest zijn indien zij weer naar school wilden komen.

Nadat alle stoom uit mijn oren was verdwenen ging ik even kort in overleg met Yannick, deed wat navraag bij een andere moeder en ging vervolgens rondbellen om te kijken of er ergens in de regio ook speekseltesten werden afgenomen. Want ieder z’n ding, maar een PCR test komt er bij mijn kinderen niet in. Punt.

Na drie telefoonnummers te hebben gebeld konden we eindelijk in een andere regio terecht voor een speekseltest. Ze hadden een uurtje later al plek, dus de kleuter en ik hebben onze jassen aangetrokken en zijn meteen in de auto gestapt om ruim 1,5 uur later inclusief Coronatest-diploma en een Happy Meal weer thuis te komen.

Gisteren kregen we het verlossende telefoontje dat de uitslag negatief was, dus Sophie kon vanochtend weer vrolijk naar school. Gelukkig maar, want na één weekje groep 1 wilde Sophie echt niet t/m 20 februari thuis gaan zitten. Al was het uitslapen wel fijn. 😉

Heb jij al eens een Coronatest moeten doen? En zou jij je kinderen er met een PCR test op laten testen? Ik lees het graag hieronder.

Lees meer

010 comments
Persoonlijk,

Update – Hoe gaat het nu met mij?

28 januari 2021 / By 

Het is inmiddels al ruim een jaar geleden sinds mijn laatste blogpost. In november 2019 deelde ik dat het niet zo lekker ging en afgezien van een blogpost met een baby roomtour bleef het daarna erg stil op mijn blog.

Toen ik deelde dat ik een schaduw in mijn hoofd had kreeg ik daar zowel via Socialmedia als privé veel reacties op. Ik kreeg veel steun en er waren nog best een aantal mensen die het gevoel heel erg herkende. Mensen waarvan ik het niet had verwacht. Vandaag schrijf ik een update over hoe het nu – ruim 14 maanden later – met mij gaat.

Doorverwijzing

Ik kreeg al snel een doorverwijzing voor intensievere therapie. Al tijdens mijn zwangerschap had ik één keer in de twee weken ruim een half uur therapie en dat hielp toen goed. Helaas was er 5 maanden na de bevalling nog geen verbetering, waardoor er is besloten mij een doorverwijzing te geven. Gelukkig was er een niet al te lange wachtlijst, dus kon ik in februari 2020 al terecht.

Helaas voor mij kwamen we niet veel later in een wereldwijde pandemie terecht, wat ervoor zorgde dat mijn therapie na een paar sessies een paar maanden on-hold werd gezet.

Covid-19

En toen was er Corona. Of Covid, zoals ik het liever noem. Op 21 maart werd ik ziek. Eerst dacht ik dat het een keelontsteking was, want die krijg ik standaard elk jaar, maar toen mijn gezondheid snel achteruit ging waren we er al snel achter dat ik besmet was. Nou ja, niet officieel. Want een Coronatest kreeg je toen bij wijze van spreken alleen als je bijna dood lag te gaan op de IC, maar volgens de huisarts was er geen twijfel mogelijk.

Pas na 7 weken was ik – afgezien van kortademig en snel moe – klachtenvrij en mochten we weer naar buiten. Gelukkig was het in de tussentijd lekker weer en konden de kinderen overdag lekker in de tuin spelen, anders zou ik niet weten hoe we die weken hadden moeten overleven. Ik lag overdag op de bank want meer kon ik niet, en Yannick zat dan aan de eettafel te werken en hield met een half oog de kinderen in de gaten.

Lockdown & grens dicht

We zijn ondertussen 10 maanden verder en Covid beheerst nog steeds ons leven. Afgelopen zomer waren er versoepelingen en konden we zelfs op vakantie naar Spanje, maar inmiddels is een strenge lockdown weer een feit. Niet-essentiële winkels, horeca, onderwijsinstellingen en pretparken zijn dicht en daarnaast hebben we nu ook een avondklok. Hierdoor kunnen alle leuke dingen die mij op de been hielden – bijvoorbeeld een dagje Efteling of een spelletjesavond bij een vriendin – momenteel niet. Om het allemaal nog erger te maken is ook de grens met België dicht en kan ik mijn zus en stiefvader niet zien.

Ik ben niet het meest sociale mens op deze aarde en sinds ik weer een depressie heb kosten ‘verplichte’ sociale activiteiten mij erg veel energie. In 2019 vierden we daarom 1ste en 2de kerstdag gewoon met z’n 4tjes en dat deden we in 2020 weer. Op dat vlak boeien de maatregelen mij dus weinig, maar ik mis wel het sociale contact met anderen. Ik denk dat een simpele knuffel al een hoop zou doen.

Opstaan & doorgaan

Ondanks dat ik het liefst hele dagen in mijn bed zou willen netflixen, blijf ik voor zover dat kan wel dagelijks dingen ondernemen. Toen ik in 2014 een depressie had deed ik dit niet en ik weet nu uit ervaring dat het dan alleen maar erger wordt. Daarbij heb ik 2 kinderen, dus de handdoek in de ring gooien is geen optie.

Ik hou mezelf bezig met de kinderen, plak minstens één keer per week in mijn plakboeken, ga regelmatig een stuk te wandelen en probeer rust in mijn hoofd te creëren door te mediteren. Verder komen we nu ook in aanmerking voor de noodopvang, wat betekent dat ik ook weer tijd heb om te werken. Dat scheelt qua gemoedstoestand ook flink, want hele dagen met de kinderen bezig zijn en ondertussen in je achterhoofd hebben dat je toch écht nog ff werk moet afmaken is killing. In het begin werkte ik dan ‘s avonds en ‘s nachts omdat ik door de stress toch niet kon slapen, maar daar werd mijn humeur overdag dan ook weer niet beter van.

Therapie heb ik in december beëindigd omdat er na maanden weinig vooruitgang in zat. Ik kreeg eind augustus bovenop mijn depressie ook nog eens een burn-out en Covid hielp niet mee. Gelukkig heb ik inmiddels wel wat handvatten voor mezelf gecreëerd waardoor het nu allemaal ‘te doen’ is. Zodra er weer meer ruimte is om aan mezelf te werken begin ik weer opnieuw met therapie en dan hoogstwaarschijnlijk met EMDR.

Vooruit kijken

Ik probeer nu maar vooruit te kijken en hopen op positieve veranderingen. Sophie wordt zondag 4 jaar en zou vanaf maandag naar groep 1 gaan, maar dat gaat nu dus niet. Ik blijf hopen dat 8 februari het primaire onderwijs in ieder geval weer open mag zodat zij en alle andere jonge kinderen gewoon naar school kunnen.

Verder hoop ik gewoon dat 2021 het jaar wordt waarin we met z’n allen weer gezond worden/blijven en dat we deze pandemie achter ons kunnen laten. Hoe gaat het met jullie? Hoe ervaren jullie de pandemie en bijhorende maatregelen? Ik lees het graag hieronder in de reacties. 🙂

Lees meer

02 comments

Volg It’s a Momlife

E-mail: info@itsamomlife.nl