De laatste weken was het weer erg stil op mijn blog. Ik zat niet lekker in mijn vel en daar kwamen alleen maar negatieve blogs uit, dus besloot ik even niks te posten.
Anyway, hier ben ik weer. Tijd voor een persoonlijk overzichtje van de afgelopen 2 weken. We gingen stiekem naar België, vierden Pasen en ik mocht naar het ziekenhuis om o.a. een bezoekje te brengen aan de afdeling Radiologie.
Wandelen
In maart besloot ik mee te doen aan een wandeluitdaging op Strava; 50km wandelen. Ik wandelde al regelmatig, maar hoopte met zo’n challenge mezelf nog meer te motiveren. Die motivatie was er uiteindelijk wel, want op 31 maart stond de teller op 102km. Lekker bezig!
De zogenaamde coronakilo’s zijn er inmiddels al wel bijna af, maar ik zou er graag nog 5kg extra af willen. Dan zit ik namelijk weer op het gewicht van voor mijn 2de zwangerschap. Omdat sporten nog niet echt lekker gaat hoop ik met wandelen genoeg calorieën te verbranden om dat te bereiken. Tot nu toe gaat het aardig, al kan ik me nu wel een stuk minder cheatdays permitteren dan voorheen.
De grens over
Wat velen van mijn volgers inmiddels wel weten, wonen mijn zussen en (stief)vader in België. Nu is het zo dat België vanaf februari haar grenzen heeft gesloten, waardoor familiebezoek niet mogelijk is. Je kunt wel een zogenaamde ‘Verklaring op Eer’ downloaden en invullen, maar regulier familiebezoek is volgens de Belgische regering geen legitieme reden om de grens te passeren en dus is die optie ook niet in te vullen.
De laatste keer dat ik mijn familie zag was in januari. De Belgische overheid had aangegeven dat de grenzen 1 maart weer open zouden gaan, dus ik besloot dat we maar even geduldig moesten zijn. Maar toen de Belgen de grenssluiting vervolgens tot 1 april en daarna ook nog eens tot 19 april verlengde was bij mij de maat vol.
Dus daar gingen we dan. Sophie, Noah en ik. Op donderdag ben ik altijd vrij en Sophie had toevallig een studiedag dus het kwam perfect uit. Mijn hart bonkte in mijn keel terwijl we de grens passeerden, maar toen we bij Antwerpen-Noord reden deed ik een ingetogen vreugdedansje. Toen durfde ik de kinderen inmiddels ook te vertellen waar we naartoe gingen, dus feestje in de auto.
Tot ongeveer een half uur later. Toen werden er door de politie 1 voor 1 auto’s met Nederlands kenteken van de snelweg geplukt. Gelukkig voor mij waren de controle auto’s op een gegeven moment allemaal bezet, dus had ik voldoende tijd om de juiste afslag te pakken en op bestemming aan te komen.
Pasen
Omdat het bijna Pasen was vierden we dit meteen met de familie. Het was in België 25 graden dus de eerste BBQ van het jaar werd een feit. De kinderen speelden lief en het was een fijne dag gevuld met heerlijk eten, veel chocolade paaseitjes en gezelligheid. 🙂
Naar het ziekenhuis
Omdat ik een jaar na besmetting nog steeds Covidklachten heb, heb ik onlangs om een doorverwijzing gevraagd zodat mijn longen onderzocht kunnen worden. Nadat ik eerst 5 weken op een telefonisch consult moest wachten bleek tijdens het gesprek dat de wachttijd voor longfoto’s en -functietesten de spuigaten uitlopen. Na flink boos worden werd ik ertussen gepropt en hoefde ik gelukkig i.p.v. 8 a 12 weken maar 3 weken te wachten.
In het ziekenhuis kreeg ik eerst 3 longfunctietesten. De eerste 2 waren hetzelfde, waarvan de 2de dan met medicatie zou zijn om te kijken of dat zou helpen. Bij de 3de test werd de gaswisseling in mijn longen getest.
Na de tests op de longpolie mocht ik door naar afdeling Radiologie voor longfoto’s. Dit was zo gepiept.
Uitslag en diagnose
2 dagen later kreeg ik telefonisch de uitslag. Op de longfoto’s was gelukkig niks bijzonders te zien, dus dat was goed nieuws. De uitslag van test nr 1 en 2 was vrijwel identiek, dus Astma werd daardoor uitgesloten. Helaas was de uitslag van test nr 3 niet goed. Een deel van mijn longblaasjes is beschadigt waardoor de gaswisseling in mijn longen niet goed is. Niet zo gek dus dat ik mij altijd moe voel en dat mijn hersenen minder goed functioneren dan voorheen. Er komt gewoon te weinig zuurstof binnen.
Als ik een roker en 20 jaar ouder was geweest dan had ik nu waarschijnlijk de diagnose COPD gekregen. Maar omdat ik pas 28 ben en nog nooit in mijn leven heb gerookt kan het dat volgens de longarts niet zijn. Er is nu een vervolgonderzoek ingepland: een CT-scan. De wachttijd hiervoor is een maand, dus ik ben 10 mei aan de beurt. Ook is er weer een andere longfunctietest ingepland. Eind juni ben ik pas weer aan de beurt, maar aangezien dit een Astmatest is – dit was toch juist uitgesloten? – twijfel ik of deze zin heeft.
Ik merk aan alles wat de longarts zegt en doet – de CT scan is op mijn verzoek ingepland – dat hij eigenlijk geen flauw idee heeft hoe hij met ex-Covidpatiënten moet omgaan, welke onderzoeken er nodig zijn en welke niet. Nu maar even afwachten wat er uit de CT scan gaat komen. Dat vind ik stiekem toch best een beetje spannend.
Wat hebben jullie de afgelopen weken uitgespookt? 🙂