In november zag ik op meerdere blogs de ‘ik ben zo’n moeder die…’-tag voorbij komen. Sophie is 3 weken geleden 1 jaar geworden en nu ik het 1ste jaar overleefd heb, is het tijd om de tag in te vullen. 🙂
40x Ik ben zo’n moeder die…
geen borstvoeding geeft
haar kind de kapjes van het brood geeft omdat ze die zelf niet lust
de tv heel de dag aan heeft staan
te vaak achter haar laptop zit
staat te kokhalzen boven een poepluier
na 3 keer opruimen de hoop opgeeft en de rommel gewoon laat liggen
pas halverwege de week de was opvouwt en opruimt
nooit strijkt
haar kind Family Guy laat kijken omdat ze dat zelf leuk vindt
weinig in het huishouden doet
te veel kleding koopt voor haar kind
een hekel heeft aan koken
haar kind na het slaapje soms nog een uur in bed laat spelen omdat ze bezig is
eten weggooit als er niet gegeten wordt en daarna niks anders aanbiedt
een hekel heeft aan baby tv (daarom dus Family Guy)
haar kind de <vul in> laat pakken omdat ze zelf te lui is om op te staan
zichzelf heel de dag in derde persoon mama noemt –> “mama gaat nu even naar de wc”
haar kind vanaf maand 4 koekjes geeft (babykoekjes, dat dan weer wel)
(te) veel over haar kind praat
haar kind vanaf maand 8 met de pot mee laat eten, ook als er friet met frikandel op het menu staat
iets te vaak uitslaapt en een pyjamadag heeft
haar kind niet naar de opvang wil brengen
eigenlijk helemaal niemand op haar kind wil laten passen en het liefst thuis blijft #trustissues
haar kind dus regelmatig meeneemt naar afspraken
niet elke week de bedden verschoond
standaard koekjes en chips in huis heeft, en dit ook gewoon aan haar kind geeft
soms vergeet om een plasluier te verschonen en haar kind dus 5 uur met een luier doet (wel lekker goedkoop, haha)
haar kind zo snel mogelijk in haar eigen bed heeft laten slapen
(te) veel foto’s maakt
regelmatig voor de tv eet
een hekel heeft aan draagzakken
niet op haar taalgebruik let
haar kind troost met eten
het verschrikkelijk vindt om te knutselen
nu al opziet tegen de tijd dat haar kind vriendjes mee naar huis neemt
over het algemeen nog steeds een schijthekel heeft aan kinderen, alleen die van zichzelf vindt ze leuk
soms vergeet om ’s ochtends de drinkbeker van haar kind te vullen en daar ’s middags pas achterkomt
Disneyfilms aanzet voor haar kind en deze vervolgens zelf gaat zitten kijken
haar kind laat vaccineren
niet zo vaak ‘ik hou van jou’ zegt als dat ze zou willen
Nou, als ik alles zo lees is het een wonder dat Sophie het 1ste jaar heeft overleefd… 😉 #loedermoeder tot de max hierzo. Wat voor moeder/vader ben jij? 🙂 Ik lees het graag in de comments, of op Facebook of Instagram.
Wil je de tag overnemen? Leuk! Plaats dan wel even een linkje naar Marjo, de maker van de tag.
Afgelopen woensdag is Sophie 1 jaar geworden. Hoera! Het jaar is echt voorbij gevlogen. Laatst heb ik onder meer een blog over mijn bevallingsverhaal met jullie gedeeld en wil jullie nu graag meenemen in het eerste jaar van Sophie. Alle eerste jaar mijlpalen op een rij, lees je mee? 🙂
Maand 1
De allereerste mijlpaal was meteen het doorslapen. Waar de meeste ouders maanden – en sommige zelfs jaren – op moeten wachten, was het bij ons meteen de eerste nacht. We sliepen nog in het ziekenhuis en toen de verpleegkundige Sophie ’s ochtends om 6u kwam temperaturen moest ze haar wakker maken. #luckyus
De eerste paar weken lachte ze al heel vaak, maar daaraan kon ik duidelijk zien dat het puur reflex was. Toen ze 3 en halve week oud was kreeg ik voor het eerst een echte glimlach. Die blik in haar oogjes toen vergeet ik nooit meer. ?
Maand 2
Toen ze 5 weken oud was begon ze al te kletsen. Als ik tegen haar praatte reageerde ze en maakte ze geluidjes terug. Ook had ze hele verhalen tegen de uiltjes die boven de box hingen. In haar 2de maand ontdekte ze ook haar handjes. Heel de dag hield ze ze in de lucht om ze eens goed te kunnen bekijken. Ze had ook snel door dat ze met die handjes ook wat kon, want de rammelaar greep ze stevig vast en schudde het al snel heen en weer.
Wat vooral voor ons een grote mijlpaal was: slapen in haar eigen bedje. Tot ze een week of 6 was sliep ze bij ons op de kamer. Haar eigen bedje was de eerste week nog heel groot en eng, dus toen hebben we – na nachten om en om op de bank te hebben geslapen terwijl Sophie lekker in de box lag te tukken – besloten om haar in de reiswieg te leggen en die naast ons bed te zetten. Toen ze dus een week of 6 was besloot ik weer een poging te wagen en tot onze verbazing ging ze meteen slapen en werd de volgende ochtend pas weer wakker.
Maand 3
Toen Sophie ongeveer 10 weken oud was begon ze opeens met tijgeren en pivoteren. We kochten een babygym met speelgoed en daar draaide ze de hele dag rondjes op. Ik vond haar iedere keer weer terug op een andere plek. Toen al ondernemend! ?
In dezelfde maand begon ze ook naar speeltjes te grijpen. Voor die tijd gaf ik de rammelaar aan, maar nu pakte ze alles gewoon zelf. Nog niet altijd met succes – uiteraard – maar uiteindelijk kreeg ze het altijd voor elkaar.
Maand 4
Toen ze 3 – bijna 4 – maanden was kreeg ze haar eerste hapje. Ze greep meteen naar de lepel om het zelf te doen, wat hilarische foto’s heeft opgeleverd. Deze maand bleef ze ook keurig rechtop zitten en ze kon ook al staan. Een baby van 3 maanden die kan staan? Ja, Sophie kon dat. Natuurlijk mocht ze dit niet te vaak en te lang, maar dat snoetje zei genoeg. #blijei
In juli ging ik samen met 2 zusjes en Sophie een meiden-midweek weg. Sophie ging voor het eerst zwemmen en we gingen ook uit eten. Thuis zette ik haar altijd in de Bumbo, maar in het restaurant kreeg ze een eigen stoel en ze kon er gewoon in zitten! Ik was super verbaasd, maar ook heel trots.
Maand 7
Toen ze 6 en halve maand oud was ontdekte ze dat ze zich aan dingen kon optrekken. Eerst zitten en daarna ook op haar knieën. Toen hebben we maar snel het ledikantje en de box omlaag gezet.
Maand 8
Deze maand denderde madam als een intercity door verschillende mijlpalen heen. Zo kon ze toen ze 7 maanden was midden in de kamer zelf gaan zitten zonder zich ergens aan vast te houden, trok ze zich zelf omhoog om te gaan staan en liep rondjes langs de hocker en de bank. #hoedan #snellejelle. Deze maand at ze ook vrijwel volledig met de pot mee. Heerlijk! Dag, babyprut! 🙂 En met de pot mee-eten bedoel ik eigenlijk de halve pan leegvreten. Klein vreetzakje.
In november bleef Sophie voor het eerst los staan en zei ook haar eerste woordje: “Mama!”. Ook klapte Sophie opeens spontaan in haar handjes en daar is ze niet meer mee gestopt, haha! Sindsdien klapt ze heel de dag door in haar handjes. Vooral als ze vrolijk naar muziek zit te luisteren of wanneer ze zelf iets doet wat ze erg grappig vindt.
Maand 11
December stond in het teken van feestdagen. Eerst Sinterklaas, toen Kerstmis en vervolgens Oud&Nieuw. Sinterklaas en Kerst kon Sophie gestolen worden, maar met Oud&Nieuw heeft ze de avond van haar leventje gehad. Ook kreeg ze deze maand voor het eerst een staartje in. Haar haartjes waren ‘opeens’ lang genoeg! #zoschattig
De allergrootste mijlpaal was toch wel haar 1ste verjaardag. Man, wat heb ik gehuild. Opeens is mijn kleine baby geen baby meer, maar een dreumes. Al denk ik dat – nu ik bovenstaande mijlpalen allemaal achter elkaar lees – ze al een tijdje geen baby meer was… *snik*.
Hoe heb jij alle mijlpalen van je kindje ervaren? Ik lees het graag in de comments. 🙂
Het is inmiddels alweer bijna een jaar geleden dat ik mama werd. Destijds heb ik wel een blog geschreven over de eerste week, met daarin in het kort hoe de bevalling ging. Toch wil ik graag nog mijn volledige bevallingsverhaal met jullie delen. Mocht je zelf binnenkort moeten bevallen: lezen op eigen risico. 😉
Mijn bevallingsverhaal
Ik was 41 weken en 6 dagen zwanger toen ik zou worden ingeleid. 2 dagen daarvoor waren we in het ziekenhuis voor een controle en toen werd er aan mij gevraagd of ik al een datum wilde prikken. Ik liep al vanaf 41 weken met 3 cm ontsluiting maar er gebeurde verder niks en omdat ik er helemaal klaar mee was en stiekem toch een januaribaby wilde – 9 maanden naar toegeleefd, duh – werd er een datum geprikt: 31 januari.
Yannick was inmiddels op van de zenuwen en ook ik werd steeds zenuwachtiger. Om de tijd te doden zette ik de tv aan. Na bijna 45 minuten te hebben gewacht kwam er eindelijk een verloskundige – tenminste, ik denk dat het een verloskundige was – een hele waslijst aan dingen doornemen. Toevallig was er de week ervoor in het nieuws geweest dat er veel teveel met een tang of pomp werd ingegrepen terwijl dit medisch helemaal niet nodig was, maar puur voor de tijdsdruk. Ik had een geboorteplan klaarliggen en deze overhandigde ik aan de verloskundige. Hij moest lachen om mijn ‘eisen’ en zei: “we grijpen alleen in als het echt niet meer gaat” en “over pijnbestrijding kun je pas iets zeggen als je daadwerkelijk weeën hebt”. Ook kreeg ik een heel verhaal over incontinentie als het hoofdje te lang staat, maar ik hield voet bij stuk. In eerste instantie wilde hij mijn plan niet eens aan de gynaecoloog laten zien, maar toen ik duidelijk liet merken dat deze 3 A4tjes echt naar de gynaecoloog moesten ging hij dat toch maar even doen.
Ondertussen kreeg ik een CTG om te kijken hoe het met Sophie ging. Alles was goed en we gingen beginnen. De gynaecoloog kwam binnen, Kaat heette ze. Kaat hield nog even een praatje en rond 9:45 brak ze mijn vliezen. Na zo’n 45 minuten – op de valreep, want langer wilden ze het niet aankijken – kreeg ik de eerste wee, wat de spanning voor mij wat deed afnemen want dit betekende dat ik in eerste instantie geen infuus met weeënopwekkers hoefde. #halleluja 🙂
Persdrang
Voor mij voelden de (rug)weeën hetzelfde als de voorweeën/krampen die ik thuis ook regelmatig had gehad en waren in eerste instantie prima te doen. Geen pretje, maar niet zo erg als wat je op tv vaak ziet. Na een uurtje werden de weeën steeds pijnlijker en kwamen steeds korter op elkaar. Ik besloot om onder de douche te gaan, maar kon geen fijne houding vinden. De verloskundige had me zo’n fitnessbal gegeven, dus Yannick rolde die de badkamer in en ik besloot er op te leunen. Uiteindelijk trok ik het niet meer en riep dat er iemand moest komen kijken omdat ik persdrang had.
Na voor mijn gevoel een eeuwigheid kwam Kaat rond 12:00 eindelijk kijken. Ik zat midden in een wee, dus ze moest eventjes wachten. Toen de wee weg was klom ik op bed en werd er gekeken wat de stand van zaken was: 5cm ontsluiting. De reden dat ik al persdrang had was volgens haar heel simpel. Sophie lag met haar gezicht naar boven i.p.v. naar beneden en was een sterrenkijker. Ondanks de persdrang mocht ik hier absoluut niet aan toegeven zei ze. #fijn
Ruggenprik
Een uurtje later, 13:00, zat ik inmiddels aan mijn taks. Ik trok het niet meer. De persdrang tegenhouden was too much en slurpte de energie uit mij. Voor mijn gevoel moest ik ondertussen echt wel op 10cm zitten, maar toen Kaat weer kwam kijken bleek ik ‘pas’ op 7cm te zitten. Shit.
Ondertussen was ik al 600x van het bed naar de douche gerold en weer terug, maar wist niet meer hoe ik de weeën moest opvangen. In mijn hoofd duurde het allemaal veel te lang en ik raakte in paniek. Door de paniek was ik uiteraard verre van ontspannen, waardoor ik de pijn helemaal niet meer trok. “IK MOET NU EEN RUGGENPRIK” galmde door de kamer. Het interesseerde me niet meer dat ik die ruggenprik eigenlijk helemaal niet wilde. Ik trok het niet meer en wilde die pijnbestrijding à la minute hebben. Na – weer voor m’n gevoel – een eeuw te hebben gesmeekt kwam Kaat weer langs om het pijnstilling-praatje te houden. Consequenties, nadelen, bla bla – het ging allemaal langs me heen. Geef me die prik!
Ik deed precies wat ze zei en wonder boven wonder ontspande ik me en kon ik de weeën weer goed aan. Ik zat inmiddels op handen en knieën, want de houding die ze mij adviseerde – linkerzij – trok ik echt niet. Op handen en knieën ging het prima en samen met de verloskundige pufte en zuchtte ik de persdrang weg. Ook Yannick deed mee en hij deed het zo goed dat de verloskundige zei “goed zo, je kan het”, waarop hij zei “dat was ik”. 😛
Het was inmiddels 15:00 geweest en ik was het zat. Kaat kwam weer kijken en eindelijk was het zover: ik zat op 10cm. Ik mocht eindelijk gaan persen! ’s Ochtends had ik aangegeven dat ik niet op mijn rug wilde bevallen maar o.a. de baarkruk wilde proberen, dus deze werd tevoorschijn getoverd. Het was totaal niet wat ik er van had verwacht; een klein houten krukje, formaat kabouter en in de vorm van een halve maan. Het zat werkelijk waar voor geen meter en als kers op de taart werd er ook nog een spiegel onder gelegd zodat ik kon meekijken. Thanks, but no thanks. Na 2x persen was ik er klaar mee en ging weer op handen en knieën op bed zitten.
Afgescheurde navelstreng en liters bloed
In deze houding ging het persen perfect en na een tijdje kwam het hoofdje tevoorschijn. Yannick stond naast me en werd geroepen om te kijken – goodbye sexlife – en om 16:07 werd Sophie Elizabeth geboren. Puntgaaf en geen vernix te bekennen. Is zo’n olifantendracht toch nog ergens goed voor, haha! Ik kreeg haar tussen mijn benen door aangereikt en ik riep: “wat ben je mooi!”. Ook riep ik dat ik haar ging laten vallen, omdat ze glibberig was. Kaat hielp me om haar goed vast te pakken terwijl ik achter me hoorde “Kaat, hier komen”.
Voor ik het wist moest ik op mijn rug gaan liggen en stond de kamer opeens vol met medisch personeel. De navelstreng bleek volledig te zijn afgescheurd en ik bloedde als een rund. Iemand probeerde een infuus te prikken voor de weeënopwekkers en 4 mensen waren druk in de weer om de placenta eruit te krijgen en het bloeden te stoppen, maar dat lukte in eerste instantie niet. Er werd hard op mijn buik geduwd en nadat er eerst een hele golf met bloed uitkwam, kwam toen eindelijk de placenta. Het voelde alsof ik was bevallen van een slak.
Apgar score
Sophie lang ondertussen op mijn borst en deed het prima. Zij had een Apgar score van 9-10 en in ieder geval geen complicaties, dus dat maakte het voor mij een stuk minder erg. Na een tijdje werd Sophie meegenomen om te worden gewogen en werd daarna aangekleed. Ze was 53 cm lang en 3890 gram zwaar. Yannick stond een beetje hulpeloos aan de zijlijn en was door alle commotie een beetje de weg kwijt, waardoor hij niet meer wist waar de kleertjes waren. Tussen alle bedrijven door wees ik naar de weekendtas in de hoek.
Het bloeden was ondertussen gestopt en Sophie lag tevreden in Yannicks armen. Mijn minischeurtje werd gehecht en toen dat klaar was werd ik op een ander bed gelegd. Ik werd gewassen en kreeg schone kleding aangereikt, en ondertussen kwam er iemand langs met de vraag wat we wilden eten. Ik belde vervolgens mijn opa om hem te vertellen dat zijn achterkleinkind geboren was. Hij was zo emotioneel dat hij niet eens doorhad dat Sophie vernoemd was naar mijn oma, dat begreep hij later pas.
Hotel ziekenhuis
Sophie werd weer op mijn borst gelegd en ik werd naar de kraamsuite gereden: kamer 8. Ik was bijna 2 liter bloed verloren, dus moest minimaal 1 nachtje blijven. Etenstijd was net geweest en het eten wat ons stond op te wachten was inmiddels koud. Yannick warmde het op in de magnetron, maar het was echt niet te eten. Mijn opa kwam langs om Sophie te bewonderen en nadat hij weg was ging Yannick beneden nog even 2 flesjes cola en wat te eten scoren, en zijn ouders bellen. Hij kwam een half uurtje later terug met een appelflap – love him -, die ik meteen verorberde.
Yannick mocht gelukkig blijven slapen en Sophie sliep de eerste nacht meteen van 00:00 tot 6:00, en ook alleen maar omdat de verpleging haar wakker maakte om te temperaturen. Na 2 nachten ziekenhuis mochten we eindelijk naar huis. Ik kijk terug op een goede en snelle bevalling van ruim 5 uurtjes met slechte nasleep en ben heel erg blij dat Sophie zo lang in mijn buik is blijven zitten. Ik wilde namelijk oorspronkelijk thuis bevallen en als ze eerder was gekomen dan had ik dat ook gedaan. Wie weet hoe het dan gelopen was…
Dit was mijn bevallingsverhaal. Hoe ging jouw bevalling? Snel of langzaam? In het ziekenhuis of thuis? Ik lees het graag in de comments. 🙂
Voordat ik moeder werd had ik stiekem wel een mening over andere moeders – en vaders, uiteraard. Vooral als het over het slaapritme van een kind ging en vervolgens bleek dat Pietje elke nacht tussenin lag dacht ik; waarom? Kwestie van opvoeden, toch? Toch lag Sophie vorige week ook opeens tussen ons in. Shit.
Verlatingsangst
Sophie zit momenteel midden in een sprong. Althans, dat denken wij. Volgens ‘Oei ik Groei’ zit ze juist in een zonnige periode, maar wij ervaren dat ietsje anders. Zodra wij de kamer uit lopen begint ze ontroostbaar te huilen, soms zelfs krijsen. Dikke paniek.
Je voelt ‘m al aankomen: bedtijd is hel. Voorheen was het appeltje eitje. Pyjama aan, nog even beneden spelen of knuffelen, flesje drinken, tandjes poetsen en naar bed. Dan deden we samen het gordijn dicht, zeiden welterusten tegen de boekjes op de plank en legde ik haar in bed. Speentje wist ze zelf al te vinden, konijn schoof ik in haar handje. Eventjes instoppen, “welterusten Sophie, tot morgen” en weg was ik. Vervolgens sliep ze 14 uur aan een stuk door en werd de volgende ochtend super vrolijk wakker. I-DE-AAL.
Nu gaat het ongeveer zo: Pyjama aan, nog even beneden spelen of knuffelen, flesje drinken, soort van tandjes poetsen – want dat is STOM – en bij het dichtdoen van het gordijn begint het al. Ze weet dan dat het tijd is om te gaan slapen en daar gaat ze niet mee akkoord. Soms is ze zo moe dat ze het stukje gordijn dichtdoen niet meekrijgt en dan begint het feest zodra ze boven het ledikantje zweeft. Zodra ze in bed ligt zit ze binnen 3 seconden weer overeind, met grote krokodillentranen. Mama – of papa – mag niet weg. Erbij blijven zitten helpt ook niet, want ze is inmiddels al zo slim dat ze weet dat we daar echt niet heel de avond gaan zitten. Het enige wat helpt is haar weer uit bed pakken en samen in de stoel zitten. Soms valt ze dan in slaap en kan ze stilletjes worden overgelegd. Succesrate van 50%. Fijn. Not.
Co-sleeping
Vorige week werd ze midden in de nacht wakker. Waarschijnlijk had ze een nachtmerrie, want ze was compleet in paniek. Wat we ook deden, niks hielp. Yannick nam haar mee naar onze slaapkamer zodat ze even tot rust kon komen en voordat we het wisten lag ze tussen ons in te slapen. We besloten haar te laten liggen. Sophie lag na een tijdje met haar hoofd bij mij en met haar voeten bij Yannick, dus wij lagen beide op het randje van het bed. Volgens mijn Fitbit ben ik die nacht ook ruim 3 uur wakker geweest. Niet voor herhaling vatbaar.
Maar ja, wat dan? Voor de zekerheid hebben we de volgende dag het campingbedje in onze kamer gezet. Daar heeft ze ondertussen 2 keer in geslapen, maar dat is echt ons laatste redmiddel. Eerst proberen we het om in haar eigen bedje te laten slapen. Elke avond weer.
Laten huilen
Ik ben niet zo’n voorstander van laten huilen. Sophie kan nog niet praten en haar enige manier van communiceren dat er iets mis is, is door te huilen. Ik hoor gelukkig steeds beter of ze echt in paniek is, of dat ze de dramaqueen aan het uitgangen is – kuch, kind van mij, kuch – maar het laten huilen is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik merk wel dat, vooral overdag, het wel werkt om haar op bed te leggen en vervolgens boven nog wat te gaan rommelen zodat ze mij nog ziet of hoort. Dit hebben we de afgelopen paar dagen ’s avonds ook geprobeerd en de ene avond werkt het wel en de andere avond niet. Waar het aan ligt? You tell me.
Nee, dit is geen slechte filmtitel. Ik ben afgelopen vrijdag voor het eerst naar een indoorspeelparadijs geweest. Ik had van diverse mensen al begrepen dat er maar twee mogelijkheden zijn: Je vindt het óf fantastisch, óf je wordt er gillend gek.
Indoorspeelparadijs
Omdat Sophie dol is op klimmen en klauteren dacht ik; laat ik het maar een keer proberen. Samen met een vriendin en haar dochtertje sprak ik af bij Monkeytown in Sliedrecht. Naast Monkeytown heb je in deze regio ook Ballorig en Lizz4kids, maar die laatste is pas vanaf 4 jaar en Ballorig is een stuk verder weg.
M’n vriendin en ik zoeken een tafeltje bij het babygedeelte en nog voordat ik überhaupt mijn jas uit heb is haar dochtertje al verdwenen. Ik trek mijn jas en schoenen uit en doe bij Sophie hetzelfde. Vervolgens loop ik met haar het babygedeelte in waar we de buurkinderen tegen komen. “Hey, de buurvrouw!” hoor ik het buurmeisje keihard gillen. Ik zwaai en loop naar een hoekje in de ballenbak waar ik samen met Sophie rustig kan zitten. Sophie kijkt beduusd om zich heen. Ze vindt het – net als ik – veel te druk. Ik geef haar een bal. Nu ze een bal heeft is duidelijk in haar nopjes en speelt er rustig mee. Ik rol wat andere ballen haar kant op, maar die zijn niet interessant. Alleen de bal in haar handjes is leuk.
Eenmaal aan de andere kant vindt Sophie het wat spannender. Het is daar een stuk drukker dan in de ballenbak en ik merk dat Sophie het niet fijn vindt dat andere kindjes zo dichtbij komen. De kinderen springen en rennen hier als een stel ongeleide projectielen rond en er staat zelfs een ventje tegen de ballen aan te schoppen. Wanneer er eentje rakelings langs Sophie haar hoofdje vliegt ben ik het zat en kijk om me heen. Waar zijn de ouders? Waarom wordt er hier totaal niet op de kinderen gelet? Ik besluit dat het tijd is dat wij weer aan het tafeltje gaan zitten, om te voorkomen dat ik uit mijn slof schiet.
Horrortown
We eten nog even wat – wat Sophie het hoogtepunt van de ochtend vindt – en vinden het daarna wel welletjes. Ondertussen staat er een kind bij de kluisjes met de deurtjes te gooien en ik hoor zijn oma zeggen “leuk he?”. Ik zucht. Ben ik nu zo streng of de ouders/begeleiders hier zo soft? Of snap ik kinderen gewoonweg niet? We pakken onze spullen en lopen richting de uitgang. Net op tijd, want er komt een groepje met 10 schreeuwende kinderen binnen. Als we naar buiten lopen voel ik een soort opluchting. We hebben het overleefd. Ik neem afscheid van m’n vriendin. “Was gezellig! Zie je snel weer”. Dat we elkaar weer snel zien is een feit, maar nooit meer bij Horrortown.
Aan het einde van mijn zwangerschap was ik er wel een beetje klaar mee. Vooral omdat ik een zwangerschap van bijna 42 weken heb gehad, was ik na de bevalling blij dat ik er eindelijk van af was. Sophie is nu ruim 10 maanden en als ik er op terugkijk besef ik me toch wel dat zwanger zijn op zich ook voordelen heeft. 🙂
1. De schopjes
Uiteraard met stip op 1: de schopjes. Dat was wel zo’n fijn gevoel! Het scheelt dat ik nooit bont en blauw ben geschopt, dus ik mis de bewegingen echt. Dat ze af en toe op m’n blaas aan het dansen was vergeten we maar even.
2. Niet ongesteld worden
Geen uitleg nodig, toch?
3. Buik niet hoeven inhouden
Normaliter hou je automatisch toch wel even je buik in, vooral als je een feestje hebt en je jezelf in dat mooie strakke jurkje hebt gehesen. Als je zwanger bent doe je juist het tegenovergestelde. Iedereen moet die buik zien! En als je nog niet ver genoeg bent, maar al wel dikker wordt, dan zet je je buik nog even extra uit + hand eronder. Kijk mij eens zwanger zijn! 😉
4. De hormonen de schuld kunnen geven
Wanneer je vent weer eens iets doet waarvan je vindt dat het echt niet kan en je helemaal los gaat, of juist zelf rare dingen doet;Â Blame it on the hormones. Overigens doe ik dat nog steeds, ook al ben ik grotendeels al ontzwangerd.
5. Veel eten snoepen
Voordat ik zwanger was at ik sporadisch een keertje chocolade. Tijdens mijn zwangerschap at ik daarentegen hele zakken leeg. Twix, Bounty, Kinderbueno; ik kon er geen genoeg van krijgen. Toen brak de Sinterklaas-periode aan en heb ik me helemaal volgepropt met chocolade kruidnoten. Ik kwam in totaal 16 kg aan en ondanks dat ik het 3 weken na de bevalling allemaal weer kwijt was, weet ik niet of ik me de volgende keer weer zo zou laten gaan. Toch mis ik die ongegeneerde vreetbuien stiekem wel.
6. Zonder schaamte dutjes doen
Als je zwanger bent kun je overdag gewoon een dutje doen. Of twee, en niemand die erover praat. Maar als ik dat nu zou doen… “heb je niks beter te doen?”, “moet je niet werken?”. Gelukkig slaapt mijn baby goed en pak ik zo’n 8 a 9 uur slaap per nacht. (en nee, ik ga niet al om 20:30 naar bed. 😉 )
Ben jij wel eens zwanger geweest? Zo ja, wat vond jij het leukst? 🙂 Ik lees het graag in de comments.
Eind januari wordt Sophie 1 jaar en natuurlijk gaan we dat uitgebreid vieren. Ik twijfel alleen heel erg over het aantal visite en wie ik nu wel moet uitnodigen, en wie niet.
Familie
Het “probleem” is dat mijn familie nogal groot is. Ik heb namelijk alles dubbel. Mijn moeder is hertrouwd, mijn vader is hertrouwd – nou ja, officieel niet hertrouwd want ze waren nooit getrouwd, maar je snapt wat ik bedoel – heb 3 zusjes + aanhang en ook nog een hele verzameling aan ooms en tantes, neven en nichten, en natuurlijk ook nog een opa + vriendin.
Uiteraard willen vrienden ook deze mijlpaal komen vieren en vergeet mijn schoonfamilie niet. In totaal kom ik op zo’n 40 mensen, maar ik kan er geen 40 in mijn woonkamer kwijt…
Dilemma
Dus, moet ik het dan gaan verspreiden over meerdere dagen? Of wordt het dan te druk voor Sophie? Alles verspreid over 1 dag lijkt me ook niet bevorderlijk. Of kan ik beter een zaaltje af huren en het feestje daar houden? Of toch maar minder mensen uitnodigen? Dilemma’s, dilemma’s…
Hoe vier jij verjaardagen? En hoeveel visite komt er dan? Ik lees graag tips & tricks in de comments. 🙂
Sinterklaas en Kerstmis staan weer voor de deur en mijn kleine diva wordt in januari 1. Dat zijn een hoop cadeau momenten achter elkaar! Omdat ik geen flauw idee had wat nou leuke cadeautjes zijn voor een baby van (bijna) 1, ben ik gaan rondvragen en snuffelen op het internet. Omdat ik me kan voorstellen dat ik niet de enige ben die moeite heeft met het verzinnen van cadeautjes voor zowel Sinterklaas, Kerst als baby’s eerste verjaardag, zet ik hier alles in 1 overzicht. 🙂
Kleine cadeautjes
Omdat een baby nog niet veel snapt van Sinterklaas en Kerst, hou ik het dit jaar bij kleine cadeautjes. Het uitpakken – eh, scheuren – is hoogstwaarschijnlijk toch veel leuker dan het cadeautje zelf. Op Sophie haar lijstje staat o.a.:
Toet Toet auto’s. 1 autootje kost ongeveer 8 euro, dus dat is een mooi bedrag. Daardoor is het voor familie en/of vrienden ook leuk om te geven. Overigens is Toet Toet officieel voor jongens. Voor de meisjes is er Zoef Zoef dieren, maar die vind ik zelf minder leuk. 😉
Houten dieren puzzel.
Baby telefoon en afstandsbediening, in de hoop dat ze die van ons met rust laat. (Haha! Zal wel niet)
Houten blokkenset.
Er staan ook nog wat grotere cadeautjes op, zoals een verkeerstapijt enDuplo.
Verjaardag
Voor haar verjaardag heb ik vandaag alvast het IKEA speelgoedkeukentje gehaald. Deze is momenteel namelijk in de aanbieding. 😀 Heb de keukenaccessoires – pannenset, keukengerei en muffins – ook aan haar lijstje toegevoegd, zodat familie en/of vrienden het keukentje kunnen aanvullen.
Verder heb ik voor haar verjaardag ook de Toet Toet garage op het lijstje gezet en wat grotere Duplo pakketten. Ik vind het lijstje al vrij uitgebreid en omdat ik het niet nodig vind dat ze wordt overladen met cadeaus laat ik het hierbij. De volgende cadeaus hebben het lijstje niet gehaald, maar zijn wel geschikt voor baby’s 1ste verjaardag:
Loop- of duwfiets. Deze zijn er in heel veel soorten en maten, dus keus genoeg.
Wobbel. Hier heb ik lang over nagedacht en nadat ik deze bij iemand anders in het echt heb mogen aanschouwen heb ik besloten deze niet te kopen. Voor wat het is vind ik het veel te duur, maar ieder z’n ding natuurlijk. 🙂
Zandbak. Omdat ze in januari jarig is – en onze tuin is stiekem een oerwoud – vond ik dit geen geschikt cadeau. Zodra de tuin af is en het weer wat beter wordt zal er vast wel eentje komen.
Hetzelfde geldt voor een schommel en speelhuisje.
Little People boerderij. Omdat ze ook al Duplo krijgt – en daar ook al poppetjes bij zitten – vond ik Little People overbodig. Al hoor ik van velen dat dit leuk speelgoed is.
Dit is zo’n beetje alles wat ik ben tegengekomen tijdens mijn zoektocht naar leuke cadeau’s voor een bijna-dreumes. Wat heb jij voor jouw kindje(s) gekocht? Ik lees het graag in de reacties. 🙂
