Browsing category

#Momlife

Terugblik – Mijn bevallingsverhaal

23 januari 2018 / By Daan

Het is inmiddels alweer bijna een jaar geleden dat ik mama werd. Destijds heb ik wel een blog geschreven over de eerste week, met daarin in het kort hoe de bevalling ging. Toch wil ik graag nog mijn volledige bevallingsverhaal met jullie delen. Mocht je zelf binnenkort moeten bevallen: lezen op eigen risico. 😉

Mijn bevallingsverhaal

Ik was 41 weken en 6 dagen zwanger toen ik zou worden ingeleid. 2 dagen daarvoor waren we in het ziekenhuis voor een controle en toen werd er aan mij gevraagd of ik al een datum wilde prikken. Ik liep al vanaf 41 weken met 3 cm ontsluiting maar er gebeurde verder niks en omdat ik er helemaal klaar mee was en stiekem toch een januaribaby wilde – 9 maanden naar toegeleefd, duh – werd er een datum geprikt: 31 januari.

Om 7:30 moesten we ons melden en mijn opa zou ons rond 7:00 ophalen en bij het ziekenhuis afzetten. Om 7:15 – veel te vroeg – liepen we de afdeling op en moesten bij de balie wachten. Na ongeveer een kwartier te hebben gewacht kregen we een kamer toegewezen: nr 16. Het was voor een ziekenhuiskamer redelijk huiselijk ingericht met een bank, tv en een privé badkamer. Kort nadat we op de bank waren gaan zitten kwam er iemand langs met koffie en thee.

Inleiden & vliezen breken

Yannick was inmiddels op van de zenuwen en ook ik werd steeds zenuwachtiger. Om de tijd te doden zette ik de tv aan. Na bijna 45 minuten te hebben gewacht kwam er eindelijk een verloskundige – tenminste, ik denk dat het een verloskundige was – een hele waslijst aan dingen doornemen. Toevallig was er de week ervoor in het nieuws geweest dat er veel teveel met een tang of pomp werd ingegrepen terwijl dit medisch helemaal niet nodig was, maar puur voor de tijdsdruk. Ik had een geboorteplan klaarliggen en deze overhandigde ik aan de verloskundige. Hij moest lachen om mijn ‘eisen’ en zei: “we grijpen alleen in als het echt niet meer gaat” en “over pijnbestrijding kun je pas iets zeggen als je daadwerkelijk weeën hebt”. Ook kreeg ik een heel verhaal over incontinentie als het hoofdje te lang staat, maar ik hield voet bij stuk. In eerste instantie wilde hij mijn plan niet eens aan de gynaecoloog laten zien, maar toen ik duidelijk liet merken dat deze 3 A4tjes echt naar de gynaecoloog moesten ging hij dat toch maar even doen.

Ondertussen kreeg ik een CTG om te kijken hoe het met Sophie ging. Alles was goed en we gingen beginnen. De gynaecoloog kwam binnen, Kaat heette ze. Kaat hield nog even een praatje en rond 9:45 brak ze mijn vliezen. Na zo’n 45 minuten – op de valreep, want langer wilden ze het niet aankijken – kreeg ik de eerste wee, wat de spanning voor mij wat deed afnemen want dit betekende dat ik in eerste instantie geen infuus met weeënopwekkers hoefde. #halleluja 🙂

Persdrang

Voor mij voelden de (rug)weeën hetzelfde als de voorweeën/krampen die ik thuis ook regelmatig had gehad en waren in eerste instantie prima te doen. Geen pretje, maar niet zo erg als wat je op tv vaak ziet. Na een uurtje werden de weeën steeds pijnlijker en kwamen steeds korter op elkaar. Ik besloot om onder de douche te gaan, maar kon geen fijne houding vinden. De verloskundige had me zo’n fitnessbal gegeven, dus Yannick rolde die de badkamer in en ik besloot er op te leunen. Uiteindelijk trok ik het niet meer en riep dat er iemand moest komen kijken omdat ik persdrang had.

Na voor mijn gevoel een eeuwigheid kwam Kaat rond 12:00 eindelijk kijken. Ik zat midden in een wee, dus ze moest eventjes wachten. Toen de wee weg was klom ik op bed en werd er gekeken wat de stand van zaken was: 5cm ontsluiting. De reden dat ik al persdrang had was volgens haar heel simpel. Sophie lag met haar gezicht naar boven i.p.v. naar beneden en was een sterrenkijker. Ondanks de persdrang mocht ik hier absoluut niet aan toegeven zei ze. #fijn

Ruggenprik

Een uurtje later, 13:00, zat ik inmiddels aan mijn taks. Ik trok het niet meer. De persdrang tegenhouden was too much en slurpte de energie uit mij. Voor mijn gevoel moest ik ondertussen echt wel op 10cm zitten, maar toen Kaat weer kwam kijken bleek ik ‘pas’ op 7cm te zitten. Shit.

Ondertussen was ik al 600x van het bed naar de douche gerold en weer terug, maar wist niet meer hoe ik de weeën moest opvangen. In mijn hoofd duurde het allemaal veel te lang en ik raakte in paniek. Door de paniek was ik uiteraard verre van ontspannen, waardoor ik de pijn helemaal niet meer trok. “IK MOET NU EEN RUGGENPRIK” galmde door de kamer. Het interesseerde me niet meer dat ik die ruggenprik eigenlijk helemaal niet wilde. Ik trok het niet meer en wilde die pijnbestrijding à la minute hebben. Na – weer voor m’n gevoel – een eeuw te hebben gesmeekt kwam Kaat weer langs om het pijnstilling-praatje te houden. Consequenties, nadelen, bla bla – het ging allemaal langs me heen. Geef me die prik!

“Daan”, zei ze, “jij wil helemaal geen prik”. Jawel, zei ik. “Nee hoor, die wil jij niet. Je bent nu in paniek en bent de controle kwijt. We gaan nu even rustig ademhalen en dan komt het allemaal goed.” Ik zat precies tussen 2 weeën in en keek haar aan. Oké, maar als het niet werkt wil ik die prik. “Dat is goed”.

Eindelijk persen

Ik deed precies wat ze zei en wonder boven wonder ontspande ik me en kon ik de weeën weer goed aan. Ik zat inmiddels op handen en knieën, want de houding die ze mij adviseerde – linkerzij – trok ik echt niet. Op handen en knieën ging het prima en samen met de verloskundige pufte en zuchtte ik de persdrang weg. Ook Yannick deed mee en hij deed het zo goed dat de verloskundige zei “goed zo, je kan het”, waarop hij zei “dat was ik”. 😛

Het was inmiddels 15:00 geweest en ik was het zat. Kaat kwam weer kijken en eindelijk was het zover: ik zat op 10cm. Ik mocht eindelijk gaan persen! ’s Ochtends had ik aangegeven dat ik niet op mijn rug wilde bevallen maar o.a. de baarkruk wilde proberen, dus deze werd tevoorschijn getoverd. Het was totaal niet wat ik er van had verwacht; een klein houten krukje, formaat kabouter en in de vorm van een halve maan. Het zat werkelijk waar voor geen meter en als kers op de taart werd er ook nog een spiegel onder gelegd zodat ik kon meekijken. Thanks, but no thanks. Na 2x persen was ik er klaar mee en ging weer op handen en knieën op bed zitten.

Afgescheurde navelstreng en liters bloed

In deze houding ging het persen perfect en na een tijdje kwam het hoofdje tevoorschijn. Yannick stond naast me en werd geroepen om te kijken – goodbye sexlife – en om 16:07 werd Sophie Elizabeth geboren. Puntgaaf en geen vernix te bekennen. Is zo’n olifantendracht toch nog ergens goed voor, haha! Ik kreeg haar tussen mijn benen door aangereikt en ik riep: “wat ben je mooi!”. Ook riep ik dat ik haar ging laten vallen, omdat ze glibberig was. Kaat hielp me om haar goed vast te pakken terwijl ik achter me hoorde “Kaat, hier komen”.

Voor ik het wist moest ik op mijn rug gaan liggen en stond de kamer opeens vol met medisch personeel. De navelstreng bleek volledig te zijn afgescheurd en ik bloedde als een rund. Iemand probeerde een infuus te prikken voor de weeënopwekkers en 4 mensen waren druk in de weer om de placenta eruit te krijgen en het bloeden te stoppen, maar dat lukte in eerste instantie niet. Er werd hard op mijn buik geduwd en nadat er eerst een hele golf met bloed uitkwam, kwam toen eindelijk de placenta. Het voelde alsof ik was bevallen van een slak.

Apgar score

Sophie lang ondertussen op mijn borst en deed het prima. Zij had een Apgar score van 9-10 en in ieder geval geen complicaties, dus dat maakte het voor mij een stuk minder erg. Na een tijdje werd Sophie meegenomen om te worden gewogen en werd daarna aangekleed. Ze was 53 cm lang en 3890 gram zwaar. Yannick stond een beetje hulpeloos aan de zijlijn en was door alle commotie een beetje de weg kwijt, waardoor hij niet meer wist waar de kleertjes waren. Tussen alle bedrijven door wees ik naar de weekendtas in de hoek.

Het bloeden was ondertussen gestopt en Sophie lag tevreden in Yannicks armen. Mijn minischeurtje werd gehecht en toen dat klaar was werd ik op een ander bed gelegd. Ik werd gewassen en kreeg schone kleding aangereikt, en ondertussen kwam er iemand langs met de vraag wat we wilden eten. Ik belde vervolgens mijn opa om hem te vertellen dat zijn achterkleinkind geboren was. Hij was zo emotioneel dat hij niet eens doorhad dat Sophie vernoemd was naar mijn oma, dat begreep hij later pas.

Hotel ziekenhuis

Sophie werd weer op mijn borst gelegd en ik werd naar de kraamsuite gereden: kamer 8. Ik was bijna 2 liter bloed verloren, dus moest minimaal 1 nachtje blijven. Etenstijd was net geweest en het eten wat ons stond op te wachten was inmiddels koud. Yannick warmde het op in de magnetron, maar het was echt niet te eten. Mijn opa kwam langs om Sophie te bewonderen en nadat hij weg was ging Yannick beneden nog even 2 flesjes cola en wat te eten scoren, en zijn ouders bellen. Hij kwam een half uurtje later terug met een appelflap – love him -, die ik meteen verorberde.

Yannick mocht gelukkig blijven slapen en Sophie sliep de eerste nacht meteen van 00:00 tot 6:00, en ook alleen maar omdat de verpleging haar wakker maakte om te temperaturen. Na 2 nachten ziekenhuis mochten we eindelijk naar huis. Ik kijk terug op een goede en snelle bevalling van ruim 5 uurtjes met slechte nasleep en ben heel erg blij dat Sophie zo lang in mijn buik is blijven zitten. Ik wilde namelijk oorspronkelijk thuis bevallen en als ze eerder was gekomen dan had ik dat ook gedaan. Wie weet hoe het dan gelopen was…

Dit was mijn bevallingsverhaal. Hoe ging jouw bevalling? Snel of langzaam? In het ziekenhuis of thuis? Ik lees het graag in de comments. 🙂

Lees meer

#Momlife, Persoonlijk,

Hoe Sophie opeens ’s nachts tussen ons in lag

4 januari 2018 / By Daan

Voordat ik moeder werd had ik stiekem wel een mening over andere moeders – en vaders, uiteraard. Vooral als het over het slaapritme van een kind ging en vervolgens bleek dat Pietje elke nacht tussenin lag dacht ik; waarom? Kwestie van opvoeden, toch? Toch lag Sophie vorige week ook opeens tussen ons in. Shit.

Verlatingsangst

Sophie zit momenteel midden in een sprong. Althans, dat denken wij. Volgens ‘Oei ik Groei’ zit ze juist in een zonnige periode, maar wij ervaren dat ietsje anders. Zodra wij de kamer uit lopen begint ze ontroostbaar te huilen, soms zelfs krijsen. Dikke paniek.

Je voelt ‘m al aankomen: bedtijd is hel. Voorheen was het appeltje eitje. Pyjama aan, nog even beneden spelen of knuffelen, flesje drinken, tandjes poetsen en naar bed. Dan deden we samen het gordijn dicht, zeiden welterusten tegen de boekjes op de plank en legde ik haar in bed. Speentje wist ze zelf al te vinden, konijn schoof ik in haar handje. Eventjes instoppen, “welterusten Sophie, tot morgen” en weg was ik. Vervolgens sliep ze 14 uur aan een stuk door en werd de volgende ochtend super vrolijk wakker. I-DE-AAL.

Nu gaat het ongeveer zo: Pyjama aan, nog even beneden spelen of knuffelen, flesje drinken, soort van tandjes poetsen – want dat is STOM – en bij het dichtdoen van het gordijn begint het al. Ze weet dan dat het tijd is om te gaan slapen en daar gaat ze niet mee akkoord. Soms is ze zo moe dat ze het stukje gordijn dichtdoen niet meekrijgt en dan begint het feest zodra ze boven het ledikantje zweeft. Zodra ze in bed ligt zit ze binnen 3 seconden weer overeind, met grote krokodillentranen. Mama – of papa – mag niet weg. Erbij blijven zitten helpt ook niet, want ze is inmiddels al zo slim dat ze weet dat we daar echt niet heel de avond gaan zitten. Het enige wat helpt is haar weer uit bed pakken en samen in de stoel zitten. Soms valt ze dan in slaap en kan ze stilletjes worden overgelegd. Succesrate van 50%. Fijn. Not.

Co-sleeping

Vorige week werd ze midden in de nacht wakker. Waarschijnlijk had ze een nachtmerrie, want ze was compleet in paniek. Wat we ook deden, niks hielp. Yannick nam haar mee naar onze slaapkamer zodat ze even tot rust kon komen en voordat we het wisten lag ze tussen ons in te slapen. We besloten haar te laten liggen. Sophie lag na een tijdje met haar hoofd bij mij en met haar voeten bij Yannick, dus wij lagen beide op het randje van het bed. Volgens mijn Fitbit ben ik die nacht ook ruim 3 uur wakker geweest. Niet voor herhaling vatbaar.

Maar ja, wat dan? Voor de zekerheid hebben we de volgende dag het campingbedje in onze kamer gezet. Daar heeft ze ondertussen 2 keer in geslapen, maar dat is echt ons laatste redmiddel. Eerst proberen we het om in haar eigen bedje te laten slapen. Elke avond weer.

Laten huilen

Ik ben niet zo’n voorstander van laten huilen. Sophie kan nog niet praten en haar enige manier van communiceren dat er iets mis is, is door te huilen. Ik hoor gelukkig steeds beter of ze echt in paniek is, of dat ze de dramaqueen aan het uitgangen is – kuch, kind van mij, kuch – maar het laten huilen is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik merk wel dat, vooral overdag, het wel werkt om haar op bed te leggen en vervolgens boven nog wat te gaan rommelen zodat ze mij nog ziet of hoort. Dit hebben we de afgelopen paar dagen ’s avonds ook geprobeerd en de ene avond werkt het wel en de andere avond niet. Waar het aan ligt? You tell me.

Heb jij deze fase ook meegemaakt met je kindje en heb je tips? Ik lees het héél graag in de comments!

Lees meer

#Momlife,

Horrortown

17 december 2017 / By Daan

Nee, dit is geen slechte filmtitel. Ik ben afgelopen vrijdag voor het eerst naar een indoorspeelparadijs geweest. Ik had van diverse mensen al begrepen dat er maar twee mogelijkheden zijn: Je vindt het óf fantastisch, óf je wordt er gillend gek.

Indoorspeelparadijs

Omdat Sophie dol is op klimmen en klauteren dacht ik; laat ik het maar een keer proberen. Samen met een vriendin en haar dochtertje sprak ik af bij Monkeytown in Sliedrecht. Naast Monkeytown heb je in deze regio ook Ballorig en Lizz4kids, maar die laatste is pas vanaf 4 jaar en Ballorig is een stuk verder weg.

Zodra ik het gebouw binnenstap denk ik: wat doe ik hier. Het gegil en gekrijs komt me tegemoet en ik zie overal kinderen rennen. Achteraf hoorde ik dat het een rustige dag was. Eh, oké. Terwijl ik naar binnen loop zie ik mijn buurvrouw. “Hey! Jij ook hier”. Ik knik iets te enthousiast. Het meisje achter de balie vraagt hoe oud Sophie is en nadat ik aangeef dat ze 10 maanden is mogen we gratis en voor niets naar binnen. Achteraf gezien is dat het lichtpuntje van de ochtend.

Ballenbak

M’n vriendin en ik zoeken een tafeltje bij het babygedeelte en nog voordat ik überhaupt mijn jas uit heb is haar dochtertje al verdwenen. Ik trek mijn jas en schoenen uit en doe bij Sophie hetzelfde. Vervolgens loop ik met haar het babygedeelte in waar we de buurkinderen tegen komen. “Hey, de buurvrouw!” hoor ik het buurmeisje keihard gillen. Ik zwaai en loop naar een hoekje in de ballenbak waar ik samen met Sophie rustig kan zitten. Sophie kijkt beduusd om zich heen. Ze vindt het – net als ik – veel te druk. Ik geef haar een bal. Nu ze een bal heeft is duidelijk in haar nopjes en speelt er rustig mee. Ik rol wat andere ballen haar kant op, maar die zijn niet interessant. Alleen de bal in haar handjes is leuk.

Dan komt er een ventje aan, ik schat hem een jaar of 3. Eerst wurmt hij zich in het hoekje waar wij zitten om achter Sophie te gaan staan, iets waar ik al licht geïrriteerd van word. Vervolgens grijpt hij naar de bal in Sophie’s handen. Ik grijp meteen in en pak de bal vast: “Nee, deze is bal is van haar. Pak maar één van de andere 6000 ballen”. Het ventje kijkt mij beduusd aan, alsof er nog nooit iemand zo tegen hem gesproken heeft. Hij probeert het nog ik een keer. Ik word boos, hij druipt af. Ik vraag mezelf mompelend af of kinderen tegenwoordig überhaupt nog worden opgevoed en op dat moment komt mijn vriendin aanlopen: “kom, we gaan naar de andere kant. Daar komen de ballen uit de lucht vallen, super leuk voor de kids”.

Ongeleide projectielen

Eenmaal aan de andere kant vindt Sophie het wat spannender. Het is daar een stuk drukker dan in de ballenbak en ik merk dat Sophie het niet fijn vindt dat andere kindjes zo dichtbij komen. De kinderen springen en rennen hier als een stel ongeleide projectielen rond en er staat zelfs een ventje tegen de ballen aan te schoppen. Wanneer er eentje rakelings langs Sophie haar hoofdje vliegt ben ik het zat en kijk om me heen. Waar zijn de ouders? Waarom wordt er hier totaal niet op de kinderen gelet? Ik besluit dat het tijd is dat wij weer aan het tafeltje gaan zitten, om te voorkomen dat ik uit mijn slof schiet.

Horrortown

We eten nog even wat – wat Sophie het hoogtepunt van de ochtend vindt – en vinden het daarna wel welletjes. Ondertussen staat er een kind bij de kluisjes met de deurtjes te gooien en ik hoor zijn oma zeggen “leuk he?”. Ik zucht. Ben ik nu zo streng of de ouders/begeleiders hier zo soft? Of snap ik kinderen gewoonweg niet? We pakken onze spullen en lopen richting de uitgang. Net op tijd, want er komt een groepje met 10 schreeuwende kinderen binnen. Als we naar buiten lopen voel ik een soort opluchting. We hebben het overleefd. Ik neem afscheid van m’n vriendin. “Was gezellig! Zie je snel weer”. Dat we elkaar weer snel zien is een feit, maar nooit meer bij Horrortown.

Lees meer

#Momlife, Zwanger,

6 x waarom zwanger zijn leuk is

9 december 2017 / By Daan

Aan het einde van mijn zwangerschap was ik er wel een beetje klaar mee. Vooral omdat ik een zwangerschap van bijna 42 weken heb gehad, was ik na de bevalling blij dat ik er eindelijk van af was. Sophie is nu ruim 10 maanden en als ik er op terugkijk besef ik me toch wel dat zwanger zijn op zich ook voordelen heeft. 🙂

1. De schopjes

Uiteraard met stip op 1: de schopjes. Dat was wel zo’n fijn gevoel! Het scheelt dat ik nooit bont en blauw ben geschopt, dus ik mis de bewegingen echt. Dat ze af en toe op m’n blaas aan het dansen was vergeten we maar even.

2. Niet ongesteld worden

Geen uitleg nodig, toch?

3. Buik niet hoeven inhouden

Normaliter hou je automatisch toch wel even je buik in, vooral als je een feestje hebt en je jezelf in dat mooie strakke jurkje hebt gehesen. Als je zwanger bent doe je juist het tegenovergestelde. Iedereen moet die buik zien! En als je nog niet ver genoeg bent, maar al wel dikker wordt, dan zet je je buik nog even extra uit + hand eronder. Kijk mij eens zwanger zijn! 😉

4. De hormonen de schuld kunnen geven

Wanneer je vent weer eens iets doet waarvan je vindt dat het echt niet kan en je helemaal los gaat, of juist zelf rare dingen doet; Blame it on the hormones. Overigens doe ik dat nog steeds, ook al ben ik grotendeels al ontzwangerd.

5. Veel eten snoepen

Voordat ik zwanger was at ik sporadisch een keertje chocolade. Tijdens mijn zwangerschap at ik daarentegen hele zakken leeg. Twix, Bounty, Kinderbueno; ik kon er geen genoeg van krijgen. Toen brak de Sinterklaas-periode aan en heb ik me helemaal volgepropt met chocolade kruidnoten. Ik kwam in totaal 16 kg aan en ondanks dat ik het 3 weken na de bevalling allemaal weer kwijt was, weet ik niet of ik me de volgende keer weer zo zou laten gaan. Toch mis ik die ongegeneerde vreetbuien stiekem wel.

6. Zonder schaamte dutjes doen

Als je zwanger bent kun je overdag gewoon een dutje doen. Of twee, en niemand die erover praat. Maar als ik dat nu zou doen… “heb je niks beter te doen?”, “moet je niet werken?”. Gelukkig slaapt mijn baby goed en pak ik zo’n 8 a 9 uur slaap per nacht. (en nee, ik ga niet al om 20:30 naar bed. 😉 )

Ben jij wel eens zwanger geweest? Zo ja, wat vond jij het leukst? 🙂 Ik lees het graag in de comments.

Lees meer

#Momlife,

Dilemma – Verjaardagsvisite

19 november 2017 / By Daan

Eind januari wordt Sophie 1 jaar en natuurlijk gaan we dat uitgebreid vieren. Ik twijfel alleen heel erg over het aantal visite en wie ik nu wel moet uitnodigen, en wie niet.

Familie

Het “probleem” is dat mijn familie nogal groot is. Ik heb namelijk alles dubbel. Mijn moeder is hertrouwd, mijn vader is hertrouwd – nou ja, officieel niet hertrouwd want ze waren nooit getrouwd, maar je snapt wat ik bedoel – heb 3 zusjes + aanhang en ook nog een hele verzameling aan ooms en tantes, neven en nichten, en natuurlijk ook nog een opa + vriendin.

Uiteraard willen vrienden ook deze mijlpaal komen vieren en vergeet mijn schoonfamilie niet. In totaal kom ik op zo’n 40 mensen, maar ik kan er geen 40 in mijn woonkamer kwijt…

Dilemma

Dus, moet ik het dan gaan verspreiden over meerdere dagen? Of wordt het dan te druk voor Sophie? Alles verspreid over 1 dag lijkt me ook niet bevorderlijk. Of kan ik beter een zaaltje af huren en het feestje daar houden? Of toch maar minder mensen uitnodigen? Dilemma’s, dilemma’s…

Hoe vier jij verjaardagen? En hoeveel visite komt er dan? Ik lees graag tips & tricks in de comments. 🙂

Lees meer

#Momlife, Tips,

Baby cadeautips

17 november 2017 / By Daan

Sinterklaas en Kerstmis staan weer voor de deur en mijn kleine diva wordt in januari 1. Dat zijn een hoop cadeau momenten achter elkaar! Omdat ik geen flauw idee had wat nou leuke cadeautjes zijn voor een baby van (bijna) 1, ben ik gaan rondvragen en snuffelen op het internet. Omdat ik me kan voorstellen dat ik niet de enige ben die moeite heeft met het verzinnen van cadeautjes voor zowel Sinterklaas, Kerst als baby’s eerste verjaardag, zet ik hier alles in 1 overzicht. 🙂

Kleine cadeautjes

Omdat een baby nog niet veel snapt van Sinterklaas en Kerst, hou ik het dit jaar bij kleine cadeautjes. Het uitpakken – eh, scheuren – is hoogstwaarschijnlijk toch veel leuker dan het cadeautje zelf. Op Sophie haar lijstje staat o.a.:

Toet Toet auto’s. 1 autootje kost ongeveer 8 euro, dus dat is een mooi bedrag. Daardoor is het voor familie en/of vrienden ook leuk om te geven. Overigens is Toet Toet officieel voor jongens. Voor de meisjes is er Zoef Zoef dieren, maar die vind ik zelf minder leuk. 😉
Houten dieren puzzel.
Baby telefoon en afstandsbediening, in de hoop dat ze die van ons met rust laat. (Haha! Zal wel niet)
Houten blokkenset.

Er staan ook nog wat grotere cadeautjes op, zoals een verkeerstapijt en Duplo.

Verjaardag

Voor haar verjaardag heb ik vandaag alvast het IKEA speelgoedkeukentje gehaald. Deze is momenteel namelijk in de aanbieding. 😀 Heb de keukenaccessoires – pannenset, keukengerei en muffins – ook aan haar lijstje toegevoegd, zodat familie en/of vrienden het keukentje kunnen aanvullen.

Verder heb ik voor haar verjaardag ook de Toet Toet garage op het lijstje gezet en wat grotere Duplo pakketten. Ik vind het lijstje al vrij uitgebreid en omdat ik het niet nodig vind dat ze wordt overladen met cadeaus laat ik het hierbij. De volgende cadeaus hebben het lijstje niet gehaald, maar zijn wel geschikt voor baby’s 1ste verjaardag:

Loop- of duwfiets. Deze zijn er in heel veel soorten en maten, dus keus genoeg.
Wobbel. Hier heb ik lang over nagedacht en nadat ik deze bij iemand anders in het echt heb mogen aanschouwen heb ik besloten deze niet te kopen. Voor wat het is vind ik het veel te duur, maar ieder z’n ding natuurlijk. 🙂
Zandbak. Omdat ze in januari jarig is – en onze tuin is stiekem een oerwoud – vond ik dit geen geschikt cadeau. Zodra de tuin af is en het weer wat beter wordt zal er vast wel eentje komen.
Hetzelfde geldt voor een schommel en speelhuisje.
Little People boerderij. Omdat ze ook al Duplo krijgt – en daar ook al poppetjes bij zitten – vond ik Little People overbodig. Al hoor ik van velen dat dit leuk speelgoed is.

Dit is zo’n beetje alles wat ik ben tegengekomen tijdens mijn zoektocht naar leuke cadeau’s voor een bijna-dreumes. Wat heb jij voor jouw kindje(s) gekocht? Ik lees het graag in de reacties. 🙂

Lees meer

#Momlife,

30 dingen die ik elke dag zeg

10 november 2017 / By Daan

Sophie is een van de liefste baby’s die ik ken – duh -, maar soms kan ik net zo goed een bandje op repeat zetten.

30 dingen die ik elke dag zeg

Blijf daar eens af
Stop die – vul maar in – eens niet in je mond
Niet aan mijn laptop likken
Doe eens even niet aan mijn haar trekken
Kom eens hier
Nee (x100)
Eet je boterham op
Niet de Xbox aanzetten
Ga maar lekker slapen
Even geduld alsjeblieft
Laat je luier dicht
Blijf van mijn ketting af
Mama is even bezig
Laat je sok aan
Niet met de deurstopper spelen
Blijf van het dienblad af
Stop met op mijn sloffen te kauwen
Ga maar even met je tractor spelen
Niet zo miepen
Kom, we gaan wandelen
Niet op mijn teen bijten
Als je zo door gaat dan zet ik je in de box
Kiekeboe
Drink je beker even leeg
Je shirt is helemaal nat
Laat je slab om
Blijf eens liggen
Waarom doe je dat nou?!
Je stinkt
Wat ben je toch een schatje

Lees meer

#Momlife,

5 x waarom het hebben van een baby leuker is dan ik dacht

8 november 2017 / By Daan

Zoals eerder al gezegd: ik wilde geen kinderen. Ik vond ze verschrikkelijk. Eigenlijk vind ik ze nog steeds verschrikkelijk, uitzonderingen daargelaten. Die van mij is er dus één. 🙂

1. Veel liefde

Zodra je een kind krijgt weet je pas wat échte liefde is. Voorheen verklaarde ik de mensen die dit zeiden altijd voor gek, maar het is echt zo. En nog zo’n cliché: je krijgt er zoveel voor terug. Het gevoel is onbeschrijfelijk.

2. Altijd iets te lachen

Sophie is echt een klein dondersteentje en als ze iets doet wat niet mag probeert ze zich uit de situatie te redden door de lolbroek uit te hangen. Verder lacht ze eigenlijk om alles en krijgt al de slappe lach van een simpele stapeltoren. Als ik ‘verstoppertje’ speel vanachter m’n theeglas – ja, dat kan gewoon – dan gaat ze helemaal stuk. Of ze gaat zelf verstoppertje spelen door haar trui voor haar hoofd te doen, om daar vervolgens weer keihard om te lachen. En daar moet ik dan weer om lachen. 🙂

3. Tweede jeugd

Mijn jeugd was niet zo tof. Gelukkig beleef ik dankzij het moederschap een tweede jeugd. Ongegeneerd meebléren met K3 (de originele, uiteraard), heel de dag lekker gek doen – waardoor Sophie weer helemaal stuk gaat – en hele verhalen verzinnen rondom de speelgoed boer en boerderijdiertjes van Sophie. Ik kan niet wachten tot we met Duplo, auto’s en Barbie aan de slag kunnen. 😉

4. Perfect excuus

Als ik ergens heen moet maar geen zin heb dan voelt Sophie zich opeens niet zo lekker. Of de oppas heeft afgezegd. Als je een kind hebt, heb je altijd een perfect excuus voorhanden.

5. Altijd iets te shoppen

Sinds dat ik moeder ben heb ik aandelen bij Primark en HEMA. Babykleding & accessoires: ik kan er geen genoeg van krijgen. 🙂 Daarnaast groeit Sophie als kool, dus goed excuus om lekker vaak te shoppen.

Lees meer

#Momlife,

9 maanden op, 9 maanden af

7 november 2017 / By Daan

Holy shit. Sophie is al ruim 9 maanden! Het is zo cliché, maar o zo waar: de tijd vliegt met zo’n kleintje. 🙂

Kleine, grote reus

Alhoewel, kleintje… 🙂 Sophie is nog steeds in verhouding erg lang. Ze heeft sinds september maand maat 74/80 bovenkleding en 80/86 onderkleding. Hangt overigens wel van het merk af, want bij Primark wil ik voor de bovenkleding ook nog wel eens 86 uit het rek pakken. Gelukkig kloppen de maten naar mate ze groter worden steeds meer. Dat is wel zo handig. 🙂

Wat ook handig is, is dat haar groei nu de laatste paar weken wat trager gaat. Er komt nu in verhouding wat meer gewicht bij dan lengte, waardoor ze nu (eindelijk) wat langer in de dezelfde kledingmaat zit. Heb laatst ook wat “duurdere” kleding gekocht (voorheen kocht ik vrijwel alles bij de HEMA outlet of Primark) en ze moest ook een nieuwe winterjas. Haar vorige jas komt bij Primark vandaan (€10,-), maar haar stoere winterjas heb ik bij H&M (€29,99,-) gescoord.

Ontwikkeling

Qua ontwikkeling doet Sophie het hartstikke goed. Ze brabbelt er op los, zegt ‘wawa’ en ‘baba’ en heeft één keer (per toeval) ‘papa’ gezegd. Verder is ze eind september begonnen met lopen. Opeens ging ze uit zichzelf staan en liep ze zo langs mijn been van de bank naar de hocker. #hoedan #trotsemama 🙂

Sindsdien wil ze alleen maar staan en lopen. Ze heeft nu ontdekt dat ze zelf achter de loopstoel kan gaan staan en daarmee naar de keuken kan lopen en weer terug. Ook loopt ze graag voor me uit terwijl ik haar handjes vasthoud. Ik vraag me af wanneer ze haar eerste stapjes gaat zetten zonder houvast. Haar kennende duurt dat niet lang meer.

Herstellen

Ze zeggen wel eens: 9 maanden op, 9 maanden af. Lichamelijk was ik gelukkig al heel snel hersteld. Na 3 weken was ik alle zwangerschapskilo’s al kwijt en mijn lichaam zag er, afgezien van wat striae, weer vrijwel hetzelfde uit als voorheen. 3 dagen na de bevalling zei de kraamverzorgster: “OMG, je hebt je taille alweer terug!”. Ik moet weer lachen als ik er aan terugdenk.

Tijdens de bevalling verloor ik bijna 2 liter bloed en daarvan heb ik nog wel een week of 5 last gehad. In het begin zag ik regelmatig sterretjes en was iets sneller moe dan normaal. Die 2 liter bloed heeft ook zo z’n voordelen gehad. Tijdens mijn zwangerschap hoorde ik verhalen over 6 weken nabloeden en stolsels zo groot als Free Willy, maar daar heb ik gelukkig helemaal geen last van gehad. Nog voordat de kraamzorg weg was had ik al geen maandverband of inlegkruisjes meer nodig.

Lichamelijk dus weinig klachten gehad. Mentaal daarentegen… Blegh.

Hormonen

Wat. Een. Drama. Hormonen zijn echt niet oké. Het ene moment was ik dolgelukkig, het andere moment kon ik wel janken omdat ik mijn leven kut vond en ik helemaal geen moeder wilde zijn. Het liefst pakte ik dan mijn spullen om weg te gaan en niet meer terug te komen. Gelukkig kwamen de positieve gedachten vaker dan de negatieve, maar ik had ze wel…

Toen Sophie ongeveer 2 maanden was is dit een stuk minder geworden. Toen ze een maand of 4 was maakte het zelfs plaats voor een grote roze hormonale wolk die mij toefluisterde dat een 2de baby echt fantastisch zou zijn. Ik dank god op m’n blote knieën dat Yannick keihard nee zei, anders had ik nu misschien wel weer met een dikke pens gezeten.

Sophie is tot nu toe echt een droombaby: slaapt door vanaf dag 1, is vrijwel altijd vrolijk, eet alles wat los en vast zit, luistert regelmatig goed naar het woordje ‘Nee’ (hoelang nog, haha) en kan zichzelf prima een uur lang vermaken zodat ik rustig mijn eigen ding kan doen. Afgelopen maand hadden we een aantal avonden dat ze niet wilde gaan slapen en toen was ik er al heel snel klaar mee. Ook kwam ze één keer ’s nachts omdat ze een nachtmerrie had en wilde vervolgens niet meer gaan slapen. Sindsdien ben ik helemaal genezen en hoef ik echt geen 2de kind. Althans, voor nu. Wie weet gaat het over een jaar of 2 wel weer kriebelen… 🙂

Lees meer