Moeder zijn

Sophie is inmiddels al 16(!) maanden en ik moet toch wel eerlijk bekennen dat het moeder zijn me – tot nu toe – prima bevalt, iets wat ik echt niet had verwacht. Sterker nog; dankzij alle hormonen en het babynieuws van de afgelopen maanden heb ik er zelfs aan zitten denken om voor een broertje of zusje te gaan, maar ik twijfel nog. 😉

De eerste week

De eerste week na de bevalling kon ik mezelf wel voor m’n kop slaan: waar the fuck was ik aan begonnen? Wat moest ik nou met dit kind? Kon iemand zoals ik, iemand met het geduld van een aangebrande visstick, wel een goede moeder zijn? Was ik hier wel voor gemaakt? Sophie huilde helemaal niet veel en was een uiterst tevreden baby, maar als ze een keer huilde dan zat ik na 3 seconden al tegen het plafond. “Hou alsjeblieft op.”

In de kraamweek heb ik wel met Sophie geknuffeld, maar achteraf gezien niet zoveel als ik zou willen – of zou ‘moeten’. Daar voel ik me best nog wel eens schuldig over. Ook vraag ik me af waarom ik op sommige momenten geen behoefte had aan contact met mijn baby. Had ik een (lichte) vorm van PND? Of hoort het er stiekem gewoon bij, maar lult niemand erover? Ik heb geen idee.

Verandering

Ik moest heel erg wennen aan de verandering. Opeens geen baby meer in mijn buik, maar in de box. Een baby die huilt, iets waar ik – toen – slecht tegen kon. Niet echt handig als je mama bent, I know. Behalve het gehuil vond ik het ook lastig om geleefd te worden. Ik leefde van luier naar flesje, van flesje naar slaapje en van slaapje naar luier. Ergens tussenin soms ook nog een badje en, o ja, ook nog kraamvisite… Die verschrikkelijke kraamvisite. Bij een 2de blijft mijn voordeur dicht, dat vertel ik je alvast. Ik stuur wel een foto, ofzo.

Maar hoe ik in het begin op bepaalde momenten geen behoefte had aan contact met mijn kind, des te groter is die drang nu. Ik ben het liefst heel de dag bij haar. Samen spelen, leuke dingen doen. Ik geniet nu echt van het moeder zijn en ben super trots dat dat lieve kleine murpje mijn dochtertje is.

Eenzaam

Maar het moeder zijn brengt ook eenzaamheid met zich mee. Sinds ik moeder ben, heb ik veel minder vrienden. Tijdens de zwangerschap zag ik diverse vriendschappen al verwateren en dat werd na de bevalling alleen maar erger. Ik vind dit niet heel erg, want nu weet ik wel wie mijn echte vrienden zijn, maar het maakt me dus wel eens eenzaam. Ik probeer minimaal 1 keer in de 2 weken af te spreken met mijn beste vriend, al is het maar ff chillen bij de grote gele M, maar dit is eigenlijk veel te weinig. Zeker gezien het feit dat ik voornamelijk vanuit huis werk en er niet heel veel momenten zijn waarop ik face2face een leuk gesprek heb met een volwassene. Ik kan dan ook niet wachten om vanaf volgende week één dag per week bij een bedrijf hier op het dorp aan de slag te gaan.

Dit betekent wel dat Sophie naar de opvang moet en dat is voor mij een hele grote stap. Tot nu toe nam Yannick vrij of kwam mijn opa een paar uurtjes oppassen. Vandaag is ze eventjes een dagje wennen bij het kinderdagverblijf en terwijl ik in mijn eentje terug naar huis liep rolden de tranen over m’n wangen. Ze hing bij het weggaan echt aan m’n been en wilde niet dat ik haar daar achterliet. Ik hoop met heel m’n hart dat ze een leuke dag heeft, anders weet ik niet of mijn moederhart het wel aankan om haar elke week weer opnieuw te moeten achterlaten. Ik ben benieuwd hoe mijn lezers dit (hebben) ervaren? Ervaringen en tips zijn welkom in de comments.

Moeder zijn

Long story short: ik vind moeder zijn leuk, maar ook een beetje eenzaam. Ik zou het, ondanks dat ik minder vrijheid heb, het allemaal voor geen goud willen missen. Overigens ben ik sinds mijn bevalling echt een weekdier geworden en kan ik nu echt niet meer zonder mijn kind, haha!

Het moeder zijn valt me al met al minder zwaar dan ik had verwacht. Hoe ervaar jij het ouderschap? Ik lees het graag hieronder. 🙂 Reageren op Facebook of Instagram kan natuurlijk ook.