Ondanks dat ik mij had voorgenomen gewoon door te blijven bloggen, besloot ik na mijn bevalling een tijdje rust te nemen. Noah is inmiddels 3 maanden oud en nu vind ik het toch wel tijd voor een update, dus vandaag vertel ik jullie mijn bevallingsverhaal. 🙂
Minder leven
In de laatste paar weken van mijn zwangerschap heb ik meerdere keren CTG’s en echo’s gehad omdat ik minder leven voelde. De laatste keer was 26 juni, woensdagochtend 11:00. Na de CTG en echo leek alles in orde, maar omdat het al de 5de keer in 2 weken was dat ik daar kwam was het protocol dat ik zou worden ingeleid. Omdat ik al 2cm ontsluiting had wilde de gynaecoloog meteen een ballon inbrengen, maar mijn gevoel zei dat ik nog even moest wachten.
Na overleg met Yannick besloot ik voor 30 juni – mijn uitgerekende datum – een afspraak te maken om in te leiden. Voor mijn gevoel zou de baby dan ‘af’ zijn en dan had ik de zwangerschap in ieder geval helemaal uitgezeten. Ook kreeg de baby dan nog een paar dagen de kans om uit zichzelf te komen. Een goede zet, blijkt achteraf. Want Noah besloot precies 12u na het gesprek dat het tijd was om geboren te worden.
Zijn dit echte of oefenweeën?
‘s Avonds nadat we Sophie op bed hadden gelegd keken we nog een paar afleveringen van de serie Chernobyl. Nou ja, ik keek en Yannick lag half te slapen. 😉 Dat is 9 van de 10 keer onze rolverdeling als we samen iets kijken, haha! Tijdens het kijken kreeg ik af en toe een pijnlijke ‘voorwee’. De weken daarvoor had ik regelmatig in de avond last gehad van dit soort weeën, dus ik zocht er niks achter.
Het was spannend en ik keek 3 afleveringen achter elkaar. Rond 01:00 maakte ik Yannick wakker en we gingen naar boven. Voor mijn gevoel sliep ik net toen ik wakker werd van weer een heftige wee. Ik weet nog dat ik mijn ogen open deed en dacht: “shit, dit deed best zeer” en “kut, ik MOET deze gaan timen”.
Ik deed het nachtlampje aan, pakte mijn telefoon en keek hoe laat het was. 01:55. Terwijl ik mijn weeëntimer-app opende kreeg ik weer een pijnlijke wee. Ondanks dat het pijn deed twijfelde ik: “Is dit het of zijn dit weer oefenweeën?”
Naar het ziekenhuis
Ik maakte Yannick voor de zekerheid wakker en sprak mijn twijfel uit. Terwijl ik een wee wegpufte en ondertussen aan het timen was, zei Yannick dat hij dacht dat het begonnen was. Ik geloofde hem ondanks het puffen alsnog niet helemaal en keek het nog een paar weeën aan. Toen ik er in korte tijd 3 kreeg viel het kwartje. Om 02:21 belde ik de verloskundigepraktijk en Sabine nam op. Ondertussen pufte ik ondertussen de ene na de andere wee weg. De verloskundige hoorde blijkbaar aan mijn gepuf dat het vlot ging dus ze sprong meteen in de auto en was binnen no-time bij ons.
Ondertussen belde ik mijn stiefmoeder dat ik vermoedde dat de bevalling begonnen was en of ze Sophie kon komen halen. Toen ik de telefoon neerlegde kwam de verloskundige binnen en checkte hoeveel cm ontsluiting ik had. “Je zit nu op 3cm”.
Ik trok snel wat kleding aan en stopte nog even snel wat dingen in mijn ziekenhuistas, want de laatste spulletjes had ik er nog niet in gedaan. Ik weet nog dat ik toen ik klaar was zei “of het gaat heel vlot of dit is net als Sophie destijds een sterrenkijker, want ik voel dat de persdrang niet lang op zich gaat laten wachten”. Omdat ik verplicht in het ziekenhuis moest bevallen vanwege het vele bloedverlies tijdens mijn eerste bevalling, besloot de verloskundige alvast naar het ziekenhuis te gaan terwijl Yannick thuis op mijn stiefmoeder zou wachten.
Lees ook: Terugblik op mijn eerste bevalling
Weeënstorm
Rond 03:15 waren we bij het ziekenhuis. Na het uitstappen kreeg ik weer een wee en de verloskundige liep iets te snel naar binnen, waardoor de luchtsluis voor mijn neus dicht ging en ik buiten – terwijl ik de wee probeerde weg te puffen – moest wachten tot de 2de deur weer dichtging zodat de 1ste deur weer open kon. Ik kan je vertellen dat dat voor mijn gevoel een eeuw duurde. 😛
Vanwege de fluxus van de vorige keer moest ik dit keer voor de zekerheid een waaknaald. Stel het zou weer fout gaan dan kon er in ieder geval meteen een infuus worden aangelegd. De verloskundige ging op zoek naar een assistent en ik maakte ondertussen wat foto’s van de verloskamer en o.a. de eerste kleertjes en het lege wiegje. Achteraf blijk ik gewoon een weeënstorm gehad te hebben dus hoe ik het heb gedaan weet ik niet, maar volgens de informatie op mijn telefoon heb ik tussen 03:23 en 03:28 op m’n gemak foto’s staan maken.
Rond 03:45 zat de waaknaald er eindelijk in – je hand en arm stilhouden als je een weeënstorm hebt is bijna niet te doen – en kort daarna checkte de verloskundige wat de status was. “Nou, ik weet niet of je nog onder de douche kan. Je zit al op 8cm”. Ik had in mijn geboorteplan aangegeven de weeën graag onder de douche op te willen vangen, dus dat was voor mij een domper. Ik weet niet met wat voor blik ik haar heb aangekeken, maar daarna zei ze: “oké, ik ga je vliezen doorprikken en dan kan je daarna onder de douche”.
Noah Daniël
Ik heb welgeteld 2 weeën onder de douche opgevangen en toen kreeg ik persdrang. “Sabine, hij komt!” riep ik licht in paniek. De assistente droogde me snel af en ik liep naar het bed. Terwijl ik leunend op de rand naast het bed stond zei de verloskundige dat ik indien nodig zachtjes mee mocht drukken. Niet voluit persen, want ik zat waarschijnlijk nog niet op de volle 10cm, maar licht meedrukken en verder de zwaartekracht zijn werk laten doen.
Ik voelde het hoofdje nog verder zakken en klom op bed. Ik mocht eindelijk echt persen en na 2 weeën was hij er. Noah Daniël, geboren op 27 juni om 04:21 na een bevalling van nog geen 2,5 uur. 3744 gram en 51 cm, schoon aan de haak. 😀
Weer thuis
De bevalling verliep goed en er waren geen complicaties. Noah deed het ook hartstikke goed – Apgar score 9-10-10 – en we kregen om iets voor 7:00 groen licht om naar huis te gaan. Omdat ik nog heel even wilde bijkomen mochten we nog een uurtje langer blijven en om iets voor 8:00 liepen we het ziekenhuis uit. Rond 08:30 zat ik weer thuis op de bank, mijn bevallingsverhaal aan mijn vader te vertellen.
Een wereld van verschil met de vorige keer. Toen moest ik 2 dagen in het ziekenhuis blijven en kon ik in de kraamweek helemaal niks. Nu tilde ik zelf de maxicosi uit de auto, stond notabene mijn eigen brood te smeren toen de kraamverzorgster arriveerde en ging de volgende dag al een stukje wandelen en gezellig naar een BBQ van Yannick’s tafeltennis vereniging. Doe mij er nog maar 1. 😉