Hoe Sophie opeens ‘s nachts tussen ons in lag

Voordat ik moeder werd had ik stiekem wel een mening over andere moeders – en vaders, uiteraard. Vooral als het over het slaapritme van een kind ging en vervolgens bleek dat Pietje elke nacht tussenin lag dacht ik; waarom? Kwestie van opvoeden, toch? Toch lag Sophie vorige week ook opeens tussen ons in. Shit.

Verlatingsangst

Sophie zit momenteel midden in een sprong. Althans, dat denken wij. Volgens ‘Oei ik Groei’ zit ze juist in een zonnige periode, maar wij ervaren dat ietsje anders. Zodra wij de kamer uit lopen begint ze ontroostbaar te huilen, soms zelfs krijsen. Dikke paniek.

Je voelt ‘m al aankomen: bedtijd is hel. Voorheen was het appeltje eitje. Pyjama aan, nog even beneden spelen of knuffelen, flesje drinken, tandjes poetsen en naar bed. Dan deden we samen het gordijn dicht, zeiden welterusten tegen de boekjes op de plank en legde ik haar in bed. Speentje wist ze zelf al te vinden, konijn schoof ik in haar handje. Eventjes instoppen, “welterusten Sophie, tot morgen” en weg was ik. Vervolgens sliep ze 14 uur aan een stuk door en werd de volgende ochtend super vrolijk wakker. I-DE-AAL.

Nu gaat het ongeveer zo: Pyjama aan, nog even beneden spelen of knuffelen, flesje drinken, soort van tandjes poetsen – want dat is STOM – en bij het dichtdoen van het gordijn begint het al. Ze weet dan dat het tijd is om te gaan slapen en daar gaat ze niet mee akkoord. Soms is ze zo moe dat ze het stukje gordijn dichtdoen niet meekrijgt en dan begint het feest zodra ze boven het ledikantje zweeft. Zodra ze in bed ligt zit ze binnen 3 seconden weer overeind, met grote krokodillentranen. Mama – of papa – mag niet weg. Erbij blijven zitten helpt ook niet, want ze is inmiddels al zo slim dat ze weet dat we daar echt niet heel de avond gaan zitten. Het enige wat helpt is haar weer uit bed pakken en samen in de stoel zitten. Soms valt ze dan in slaap en kan ze stilletjes worden overgelegd. Succesrate van 50%. Fijn. Not.

Co-sleeping

Vorige week werd ze midden in de nacht wakker. Waarschijnlijk had ze een nachtmerrie, want ze was compleet in paniek. Wat we ook deden, niks hielp. Yannick nam haar mee naar onze slaapkamer zodat ze even tot rust kon komen en voordat we het wisten lag ze tussen ons in te slapen. We besloten haar te laten liggen. Sophie lag na een tijdje met haar hoofd bij mij en met haar voeten bij Yannick, dus wij lagen beide op het randje van het bed. Volgens mijn Fitbit ben ik die nacht ook ruim 3 uur wakker geweest. Niet voor herhaling vatbaar.

Maar ja, wat dan? Voor de zekerheid hebben we de volgende dag het campingbedje in onze kamer gezet. Daar heeft ze ondertussen 2 keer in geslapen, maar dat is echt ons laatste redmiddel. Eerst proberen we het om in haar eigen bedje te laten slapen. Elke avond weer.

Laten huilen

Ik ben niet zo’n voorstander van laten huilen. Sophie kan nog niet praten en haar enige manier van communiceren dat er iets mis is, is door te huilen. Ik hoor gelukkig steeds beter of ze echt in paniek is, of dat ze de dramaqueen aan het uitgangen is – kuch, kind van mij, kuch – maar het laten huilen is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik merk wel dat, vooral overdag, het wel werkt om haar op bed te leggen en vervolgens boven nog wat te gaan rommelen zodat ze mij nog ziet of hoort. Dit hebben we de afgelopen paar dagen ‘s avonds ook geprobeerd en de ene avond werkt het wel en de andere avond niet. Waar het aan ligt? You tell me.

Heb jij deze fase ook meegemaakt met je kindje en heb je tips? Ik lees het héél graag in de comments!