Depressie

Het begon in 2013. Ik woonde ruim een jaar bij m’n vader, stiefmoeder en zusje. Na alles wat ik had meegemaakt kon ik ook daar mijn draai niet vinden. Naast het feit dat ik geen ‘normale’ gezinssituatie gewend was, voelde ik me daar gewoon niet thuis. In juli haalde ik mijn diploma en besloot ik dat het tijd werd om een eigen plekje te zoeken. Al snel kwam ik in aanmerking voor een leuk flatje in Dordrecht, kreeg in augustus de sleutel en in september zat ik er al in.

Een diep gat

Ik kwam tot rust. Eindelijk had ik een plekje voor mezelf. Een plek die ik niet hoefde te verdedigen, waar ik niet werd weggepest. Na ongeveer een maand of twee begon de ellende. Doordat ik tot rust kwam, kreeg ik eindelijk de mogelijkheid om na te denken. Alles wat ik in de voorgaande jaren diep had weggestopt kwam naar boven. Ik belandde in een gat, had nergens zin in en lag het liefst hele dagen in m’n bed. Mijn HBO studie heb ik vrij snel beëindigd en op het werk voelde ik me ook niet meer op m’n gemak. Een aantal collega’s hadden geen idee hoe ze zich moesten inleven in een ander. “Joh, je bent gewoon lui. Je moet gaan hardlopen, dan krijg je vanzelf meer energie”. Natuurlijk. ‘s Ochtends een rondje hardlopen zal vast alles oplossen.

Ondertussen had ik steeds meer moeite om mijn bed uit te komen, om naar m’n werk te gaan, om überhaupt iets te doen. Omdat ik met mijn leidinggevende wel goed kon praten (hij heeft een soortgelijke jeugd gehad als ik) hebben we uiteindelijk samen besloten dat het het beste was om mijn (0-uren) contract in januari niet te verlengen zodat ik even een tijdje op adem kon komen. Ik kon dan de WW in en mocht terugkomen zodra ik daar weer aan toe was.

Therapie

In februari 2014 had ik mijn eerste sessie bij een psycholoog. Na een paar weken werd al snel duidelijk dat ik depressief was. Depressief? Ik? Toch vielen er veel puzzelstukjes op z’n plek. Ik bleek niet alleen depressief te zijn, maar had na 5 jaar de dood van mijn oma nog steeds niet verwerkt. Door veel over mijn jeugd te praten en zelfs fotoalbums mee te nemen naar de sessies heb ik veel dingen een plekje kunnen geven.

Toch heb ik de dood van oma nog steeds niet helemaal verwerkt en mijn zwangerschap maakt alles nog heftiger. Zij had dit echt geweldig gevonden. Ze was dol op haar kleinkinderen, dus laat staan hoe gek ze op haar achterkleinkind zou zijn geweest. Ik mis haar ontzettend en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Zij was echt als een moeder voor me, de moeder die ik nooit heb gehad.

Doordat ik haar zo mis zijn er momenten waarop ik alleen maar kan huilen. Meestal is dat ‘s avonds, als we in bed liggen. Dan lig ik in het donker naar het plafond te staren en komen de tranen vanzelf. De pijn en het verdriet zitten zo diep dat het zeer doet. Tijdens therapie heb ik de pijn leren ‘vastpakken’ en ‘oplossen’, maar er zijn periodes geweest dat ik er lichamelijke klachten van kreeg. Voornamelijk een gigantische brok in m’n keel die maar niet weg leek te gaan en steken op de borst. Sinds therapie is dit dus gelukkig veel minder geworden.

De dood

Op een of andere manier kan ik niet omgaan met de dood. Ik sta ook doodsangsten uit bij de gedachte dat opa er ooit niet meer zal zijn. Ik probeer hem zo vaak mogelijk te bellen en bij hem langs te gaan, maar door drukte schiet het er nog wel eens bij in en het feit dat hij een nieuwe vriendin heeft en heel vaak de hort op is helpt ook niet echt. Gelukkig maakt hij de zwangerschap wel mee en hebben we samen midden in de woonkamer staan huilen toen ik hem de foto’s van de echo liet zien.

Opa wordt over precies een half jaar 80. Ik probeer er niet teveel over na te denken en ga er gewoon vanuit dat hij nog jaren bij ons blijft, maar toch blijft de angst om hem te verliezen in mijn hoofd spoken. En de dag dat ik dat telefoontje krijg? Op die dag kun je me echt bij elkaar vegen… That’s life.